ตอนที่ 14.
...แม่คุณ คิดตัวเลขได้ไงนั่น แล้วหากมันจริงตามนั้นก็น่าเศร้าจัง...
“ร้อยปี...แม่เจ้า เงินล้านใน100ปี”
“มีอีกทางนะ...” ภีมบอกหน้าตาเฉย
“ทางไหนคะ”
“หาผู้ชายเลี้ยง”
นันทาหน้าแดง
“หาผัวน่ะ เธอก็สวย...หาผัวรวยๆ ได้เงินล้านโดยไม่ต้องมาเก็บสะสมเบี้ยใต้ถุนร้านทีละพันต่อเดือน....”
เขาหัวเราะและหล่อนไม่ยอมหัวเราะด้วยอีกเลย
“จริงไหม” ถามซ้ำ
หล่อนไม่ตอบ
“ทำไมไม่ตอบละ”
“ขอบคุณที่แนะนำ”
“นั่นง่ายสุด”
“คุณมีพี่น้องผู้หญิงไหมคะ” นันทาถามกลับหน้าตาเฉยๆบ้าง
และกว่าเขาจะรู้ว่าหล่อนยอกย้อนประการใด ก็โดนเข้าเต็มๆ
“เอาไว้แนะนำพวกเธอนะคะ ถึงจะรวยแล้วก็เถิด เอาไว้เงินต่อเงิน ฉันไม่สนใจคำแนะนำนี่...การมีสามีสักคน...ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นการหากระเป๋าเงิน”
“อือ...” ภีมรำพึง “เธอไม่เหมือนแม่ของเธอนะ”
เหมือนยั่วจุดเจ็บ นันทาหน้าเผือดลง
“ได้โปรด...หากสำนึกบุญคุณของฉัน ไม่ต้องเอาเงินล้านให้ฉัน แต่อย่าเอาแม่ฉันมาประณาม แค่นั้นก็พอ”
ภีมมองหน้าหล่อนอีกหน เสียงเขาอ่อยลง “มีปมด้วยเรื่องแม่หรือ”
หล่อนไม่ตอบ
“มีทำไม นันทา อย่าทำชีวิตมีปมด้อยสิ ได้ไหม...อย่าทำให้ตัวเองมีปมด้อยในทุกเรื่อง ได้ยินไหม เพื
