ตอนที่ 15.
“แม่ยอมรับพวกเราได้แน่หรือคะ”
นั่นสิ...นงนุชก็ต้องทบทวนให้หนักกว่านี้
“แม่ทิ้งหนูกับพี่ธมไปนานแล้ว นานมากจนหนูคิดว่าแม่ตายแล้ว และหนูก็รอดมาได้เพราะพี่ธมสู้ชีวิตทุกอย่าง เขาส่งหนูเรียนจนจบ ไม่มีเขา หนูก็ไม่มีวันนี้ แต่แม่....ไม่สำคัญอะไรเลย” หล่อนก้าวถอยหลังและชี้มือไปยังประตูบ้าน “แม่ไปเถิดค่ะ แม่เข้ามาเห็นหมดแล้ว ไม่มีอะไรตามที่แม่สงสัยไม่ใช่หรือคะ กลับไปเสียเถิดค่ะ กลับไป อย่ามาให้เห็นหน้ากันอีก”
หล่อนไล่แม่ นงนุชคอตก เดินไปจนถึงประตู แล้วก็เอ่ยออกมาว่า “หนูพาผู้ชายมาอยู่ด้วยใช่ไหม นันทา”
หล่อนสะดุ้ง
“ธมรู้ไหม”
หล่อนไม่ตอบ กำมือแน่น
“ทำตัวให้ดีนะ ผู้ชายน่ะเชื่อยาก”
“ออกไป” หล่อนตะโกนสุดเสียง
“แม่รักหนูนะ นันทา”
หล่อนไม่มีวันเชื่อแม่ ไม่เชื่ออีกแล้ว หล่อนวิ่งมาปิดประตูใส่กลอนมือสั่นแล้วร้องไห้โฮ...
เสียงแม่ยังลอดเข้ามา “หนูน่ะลูกแม่ อย่าลืมว่าหนูมีเลือดแม่”
นันทานั่งลงเอามือปิดหู กรีดร้องสุดเสียง หล่อนเกลียดคำนี้...เลือดแม่...ไม่...หล่อนจะไม่มีวันเป็นเช่นแม่ ไม่...็นเช่นแม่ไม่...
จนกระทั่งมีใครคนหนึ่งมากอดหล่อนเอาไว้
“ผมเอง” เสียงภีมบอก เขากลับมาเอง
หล่อนดิ้นร
