ตอนที่ 18.
นงนุชถามยั่ว และหัวเราะเมื่อภีมเดินหนี “แทงใจดำหรือไง คุณ”
วันต่อมา อาการของนันทาก็ดีขึ้น เขานั่งเฝ้าหล่อนอยู่ข้างเตียง แล้วสัปหงกจนหล่อนมองดูอย่างประหลาดใจ
“คุณภีม”
หล่อนเอื้อมมือไปเขย่าร่างเขา แล้วพอเขาลุกพรวดพราดขึ้นมาทำหน้าเหรอหรา นันทาก็ยิ้มออกมาได้
“เป็นไงบ้าง”
น้ำเสียงของเขา สอดแทรกความห่วงใยเอาไว้เต็มเปี่ยมทีเดียว
“ดีแล้วล่ะค่ะ”
แต่ที่จริงหล่อนยังเจ็บแผลอยู่
“แม่ล่ะคะ แม่ของฉันล่ะ”
“เธอดีกว่าแม่เธอเยอะเลยนะ จนอย่างนี้แล้วยังห่วงใย ผมยังไม่ได้ยินเขาถามถึงเธอเลย”
เจ็บปวดไปทั่วเนื้อหัวใจ กับสิ่งที่ได้ยิน
ความจริงล้วนๆ มันคือความจริง
นันทากัดริมฝีปากตัวเอง หล่อนต้องยอมรับสภาพที่ตัวเองกับพี่ชายถูกแม่ทอดทิ้งไปไม่มีความผูกพันในหัวใจของแม่ แต่หล่อนยังเฝ้ารอคอยโอกาสลมๆ แล้งๆ
ธมพูดถูกอย่างหนึ่ง
...เราสองคนไม่มีแม่ ถึงไม่ตายก็เหมือนตายจากกัน นานๆ ทีเขาถึงจะแวบผ่านมาให้เราเห็น เขาไม่เคยห่วง ไม่เคยรักเรา ไม่จำเป็นที่เราจะต้องห่วงเขา รักเขาเหมือนกัน...
“แม่อยู่ไหนล่ะคะ”
“ผมมัดเอาไว้ข้างนอก”
“ปล่อยแม่ไปเถอะค่ะ” หล่อนอ้อนวอน “เพื่อฉัน ได้ไหมคะ”
แล้วเมื่อเขายังนิ่งเงียบ หล่อนก็เอ่
