“คุณหลอกฉันอีกแล้ว”
นิชาดาผลักอกกว้างอย่างแรง แต่ก็ถูกกอดเอาไว้แน่น เธอจึงทุบตีบ่ากับอกหนาระบายอารมณ์หวาดหวั่นที่อัดแน่นของตน
“คนบ้า ทำไมชอบหลอกกันนักนะ ทำไมต้องโกหกว่าจำไม่ได้ด้วย ฮือๆๆ”
ธีรดนย์ถอนหายใจยอมให้อีกฝ่ายลงมือทำร้ายครู่หนึ่งก็จับมือบางสองข้างรวบเอาไว้
“วันแรกๆ ฉันเบลอจริงๆ ผ่านไปสักพักก็ค่อยๆ จำได้”
“เมื่อไรคะ คุณจำฉันได้เมื่อไร น่าจะบอกฉันบ้าง ปล่อยให้ฉันกลัวอยู่ตั้งนาน”
นิชาดาอดเคืองไม่ได้ เธอกังวลจนนอนหลับไม่เต็มอิ่ม ทั้งที่ร่างกายอยากพักผ่อนเพราะเพลียกับอาการแพ้ท้อง แม้จะไม่หนักแต่ก็มีอาการวิงเวียนบ่อยๆ
ชายหนุ่มมองคนที่พูดเสียงเครือทั้งยังหน้างออย่างแง่งอน ทำให้เขาโกรธไม่ลงที่เจ้าตัวโวยวายใส่ อีกอย่างก็พอจะเข้าใจอารมณ์ในตอนนี้ของนิชาดา
“กลัวฉันทิ้งเธอกับลูกเหรอ”
ดวงตาคู่กลมโตขยายขึ้น ทั้งริมฝีปากอิ่มก็เผยออย่างน่าจูบ ธีรดนย์จึงโน้มลงไปจุ๊บกลีบปากสีหวานบางเบา
“คุณรู้เหรอคะ”
หญิงสาวเอ่ยเบาหวิวด้วยความคาดไม่ถึง
มือหนาลูบผมยาวสลวยแล้วเกลี่ยบางส่วนที่ยุ่งเหยิงข้างแก้มนวลเนียนไปทัดใบหู ขณะดวงตาคู่คมเข้มมองดวงหน้าหวานอย่างอ่อนโยน
“ฉันสังเกตเห็นอาการหมอกก่อนเราไปกรุงเทพฯ แถมตั้
