บทที่33 ความจริงที่ปรากฏ
"กรี๊ด!" พนิดากรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด เมื่อเท้าของนานากระแทกซ้ำๆ มือเล็กพยายามปัดป้อง ความเจ็บจูโจ่มที่หน้าท้องนูน "ช่วยด้วยค่ะ!"
"ใครจะมาช่วยมึงได้ ในเมื่อทุกคนมันโดนยานอนหลับชนิดรุนแรงไปแล้ว ฮ่าๆ"
"เธอมันเลวที่สุด!"
"ใช่กูเลว มึงตายซะเถอะไอ้มารหัวขน!" นานากระแทกเท้าใส่ท้องด้วยพนิดา พร้อมกับหัวเราะด้วยความสะใจ
วันนี้เธอจะปาดเลือดแค้นให้หนำใจ แล้วจะเอาร่างมันโยนลงเขา ให้มันตายทั้งแม่ทั้งลูก "แม่มึงมันร่านทำให้กูกับเตอร์ต้องแยกกัน"
"มันไม่ใช่ความผิดของฉัน ถ้าเธอกับเขารักกันพอ ต่อให้มีคนเข้ามาแทรกก็ไม่สามารถทำลายความรักเธอกับเขาได้ ถ้าเธอรักเขาจริงทำไมเธอถึงหนีไป ทำไมเธอถึงยอมให้เขาแต่งกับฉัน ทำไมถึงให้พ่อคริสเตียนบีบบังคับให้ไปได้" พนิดาเอ่ยแล้วเอียงตัว ถ้านานากระแทกเท้ามา ก็จะไม่โดนท้องของเธอเต็มๆ
"อย่ามาสู่รู้เรื่องของฉัน เพราะแกทุกอย่างมันถึงได้พังแบบนี้"
"ไม่ใช่เพราะฉัน ถ้าเธอกับเขารักกันจริง ก็ต้องสู้ฟันฝ่าอุปสรรคไปด้วยกัน แต่นี่อะไร เธอเอาแต่สูบเงินครอบครัวของเขา พอเขาไม่มีเงินเธอก็หนีไป ถ้าคนรักกันจริงเขาไม่หนีหรอกแต่เขาจะจับมือกันแน่นๆแล้วสู้ไปด้
