Novels by ต้นอ้อ

"กูไม่ชอบผู้หญิงผมหยิก" (หยิกหมอยอะไรนี่มันลอนมาม่าคะเสี่ย!) "แล้วกูก็ไม่ชอบผู้หญิงตัวเตี้ย" จึก!!! (โดนไป 1 ดอก ต้องการแพทย์ด่วนตรูอยากต่อความสูงตอนนี้! ) "ไม่ชอบผู้หญิงดัดฟัน" (ใครก็ได้ เอาช้อนมาแงะมันออกให้กูที!!!!) "ไม่ชอบผู้หญิงมีรอยสัก" (เห็นได้ไงฟะ!! เล็กกะจิดริดยังสาระแนตาดีอีกพ่อคุณ!! กลืนน้ำลายลงคอแทบไม่ทัน) "และอีกอย่าง... กูไม่ชอบผู้หญิงนมเล็ก!" กรี๊ดดดดดดด!!! นมเล็กแต่เซ็กส์จัดนะเว้ยไอ้เสี่ย! ฉันแทบกระอักออกมาเป็นเลือด อ้าปากค้างแบบกลางอากาศ นี้ตรูไม่ตรงสเปคมันเลยรึไงฟะ! แทบสะดุดล้ม เข่าทั้งสองแทบทรุดลงกับพื้น เจ็บจึกกับคำว่า ตรูนมเล็ก!!! "กูไปละ มีธุระต่อ" เค้าหันไปบอกเสี่ยภูแบบไม่แยแสฉันเลยสักนิด ไม่เลยสักนิด 😭 หึ! คิดว่าคนอย่างอีชาจะไม่มีอะไรดีเลยรึไง! "แต่หนูซิงนะคะ!!!"

“อย่านะ!” ดาริการีบห้ามปราม ชาลิสาเป็นพี่สาวที่เธอรักมากที่สุด เธอไม่อยากให้พี่สาวต้องเสียใจกับสิ่งผิดพลาด สิ่งเลวทรามที่เขาทำเอาไว้ สิ่งที่เธอจำยอมทำเรื่องแบบนี้กับเขาเรื่อยมา แม้สิ่งนั้นจะไม่ได้เต็มใจ แต่ถ้าพี่สาวของเธอรู้ มันก็การันตีไม่ได้ว่าพี่สาวของเธอจะไม่เสียใจ “ก็ยอมฉันสิ ยอมทำเรื่องนี้กับฉันในห้องนี้” “แต่พี่สาอยู่ข้างนอก พี่จะให้ดาทำกับพี่ได้ยังไง ถ้าพี่สาเข้ามาเห็น…” ดาริกาพูดอย่างหวาดหวั่น เธอไม่มีทางเลือกอะไร นอกจากยอมให้พี่เขยกระทำเรื่องอย่างว่าซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอกลัวว่าพี่สาวจะล่วงรู้ และเสียใจในสิ่งที่เธอกับเขากระทำ แต่เธอก็ไม่มีสิทธิ์เลือกอะไร “ถ้าไม่อยากให้พี่สาวของเธอเข้ามาเห็น…” เขากดเธอให้นั่งคุกเข่า ก่อนจะรูดซิปแล้วงัดแก่นกายออกมาอวดความแข็งแกร่ง “ใช้ปากกับมันสิ ฉันอยากน้ำแตกกับปากเล็ก ๆ ของเธอ”

"หวาน พ่อจะให้หวานแต่งงานกับลูกผู้ใหญ่ถึกนะ พอดีพ่อแม่กับผู้ใหญ่ถึก เราเคยสัญญากันไว้ว่าถ้าใครมีลูกจะให้ลูกได้แต่งงานกัน แม่น้ำค้างเองก็รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะกับคุณจินดาแล้ว" พร่วด! ฉันที่กำลังดูดชานมไข่มุกที่สั่งสาวใช้ซื้อมาให้ ถึงกับสำลักจนไข่มุกสีดำพุ่งออกมาจากรูจมูก ฉันรีบหันขวับไปจ้องมองท่าน ในหัวของฉันมีแต่คำว่า อิหยังนิ่ เครื่องหมายคำถามอยู่เต็มหัว...???? "พะ...พ่อว่าไงนะ" "พ่อบอกว่า พ่อจะให้น้ำหวานแต่งงานกับลูกผู้ใหญ่ถึก เพื่อนของพ่อที่พ่อเคยพาน้ำฝนกับน้ำหวานไปเที่ยวหาตอนวัยเด็ก น้ำหวานกับน้ำฝนน่าจะจำได้นะ ตอนนั้นพี่เหมราชก็น่าจะป.6 ส่วนน้ำหวานน่าจะป.2 พอดีพ่อกับผู้ใหญ่ถึกได้เจอกันโดยบังเอิญ ผู้ใหญ่ถึกก็เลยทวงสัญญาครั้งเก่าก่อน" ห้ะ! เหมราช ไอ้เด็กตัวอ้วนที่ชอบปั้นข้าวเหนียวแล้วจิ้มปลาร้าเป็นตัวๆ เเล้วก็กินแมงป่องทอดเป็นอาหาร

เมื่อรสรินทร์ต้องหาข้อมูลเรื่องพี่สะใภ้ของเธอมีชู้ เพื่อเป็นหลักฐานให้พี่ชายฟ้องหย่า ทำให้เธอต้องเข้าไปในบ้านของชายชู้นั้น เหตุการณ์จะเป็นอย่างไร เมื่อถูกจับได้ และชายชู้ของพี่สะใภ้นั้น ไม่ใช่คนธรรมดา

เธอรู้ดีว่าสิ่งกำลังทำมันช่างโง่เง้า เรียกร้องไปก็ไร้ค่า แต่เธอก็ยังหวังว่าท่านจะสนใจ แสดงความรักความห่วงใยใส่ใจต่อเธอ เหมือนที่ท่านแสดงกับภรรยาใหม่ของท่านบ้าง พนิดาเช็ดน้ำตาลวก ๆ เมื่อมันไหลมาประจานความอ่อนแอในหัวใจ ไม่ว่าจะทำตัวดีหรือไม่ดี ท่านก็ไม่เคยมองเธอดีเลย ในเมื่อเป็นคนชั่ว ไม่เคยดีอะไรในสายตาของท่านอยู่แล้ว เธอก็จะชั่วให้สุดไปเลย ดวงตากลมโตกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ก่อนจะไปสะดุดกับคนร่างกำยำ ที่นั่งดื่มกับผู้ชายหกคน ใบหน้าของเขาหล่อเหลาคมคาย เขาโดดเด่นกว่าใครในสายตาของเธอ เขาเป็นคนหน้าตาดี มีผู้หญิงนั่งอยู่ข้าง ๆ อีกสองคน ดื่มกันหัวเราะกันอย่างมีความสุข ทุกคนบนโลกนี้กำลังมีความสุข ยกเว้นเธอที่ไม่เคยมีความสุขเลย ตั้งแต่แม่จากไป เธอหยัดกายลุกขึ้นเดินตรงไปหาเขา เเม้ร่างเล็กจะเซถลา แต่เธอก็เดินไปจนถึงเป้าหมายจนสำเร็จ มือบางยันกับพื้นโต๊ะแล้วโน้มตัวมองคนตรงหน้า ท่ามกลางสายตาชายฉกรรจ์ที่นั่งร่วมโต๊ะกับคนที่เธอสนใจ "นอนกับฉันไหม ฉันให้นายห้าพัน!"

"ฮึก ๆ" เสียงร้องไห้ของใครสักคนดังแว่วมา บัวชมพูชะโงกหน้าไปดูก็เจอผู้ใหญ่สิงห์กำลังแกล้งร้องไห้ ไม่มีน้ำตาเลยสักนิด ไอ้คนผีทะเลเอ้ย เธอสบถในใจ "นี่เยาะเย้ยฉันใช่ไหม?" บัวชมพูคว้าสมุดปาใส่ผู้ใหญ่สิงห์รัว ๆ "ไม่ได้เยาะเย้ยสักหน่อย" "แล้วที่ร้องไห้อยู่นี่คืออะไร?" "ก็หนูบัวได้พี่ผู้ใหญ่เป็นผัว หนูบัวต้องรับผิดชอบนะ ฮึก หนูบัวต้องรับผิดชอบพี่ ถ้าหนูบัวไม่ยอม พี่จะประกาศให้คนทั้งหมู่บ้านรู้ ว่าหนูบัวเป็นคนใจร้าย ฟันพี่แล้วทิ้ง" ผู้ใหญ่สิงห์เล่นละครไม่หยุด เมื่อคืนเขามีความสุขสุดเหวี่ยง แม่กวางสาวพราวเสน่ห์ ในที่สุดก็ตกเป็นของเขา "อร้าย! ผู้ใหญ่ผีบ้า ฉันเกลียดผู้ใหญ่ที่สุด" "เกลียดยังไง พี่ผู้ใหญ่ก็เป็นผัวหนูบัวนะ"

ปึก! ปึก! ปึก! “อ๊า...” เสียงเนื้อกระทบเนื้อพร้อมกับ​เสียงครางหยาบโลนดังไปทั่วห้อง ร่างหนาเคลื่อนอยู่บนร่างบางเร่งจังหวะดุจเกลียวคลื่อนพลิ้วไหว มือเล็กกรีดไปตามแผ่นหลังแกร่งจนเกิดรอยแดง “อ๊า” ธานินทร์​ส่งเสียงคำรามในลำคอพร้อมกับเร่งจังหวะรัวเร็ว จนร่างบางเล็กที่อยู่ใต้ร่างหนาหัวสั่นหัวคลอนไปตามแรงที่เขากระแทก “พะ... พอเถอะเอมไม่ไหวแล้ว” เสียงหวานเอ่ยเสียงสั่นอ้อนวอนชายบนร่าง เธอรู้สึก​เหนื่อยและปวดตัวไปหมดกับสิ่งที่เขาทำกับเธอ “ผู้หญิง​ร่านแบบเธอมีหน้าที่ทำให้ฉันพอใจแค่นั้น อย่าคิดว่าฉันจะทำตามที่เธอสั่ง อ๊า... “ ปึก! ปึก! ปึก! น้ำสีใสไหลปริ่มนัยน์ตา​เขาปรามาส​เธอด้วยถ้อยคำร้ายกาจ หัวใจดวงน้อยกระตุก​สั่นไหว เจ็บปวดหัว​ใจทุกครั้งที่ได้ยินมัน เธอก็แค่ผู้หญิง​ร่านที่ต้องการเงิน นอนกับเขาเพราะเงิน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขากับเธอมีอะไรกัน มันเกิดเรื่องแบบนี้จนแทบนับครั้งไม่ถ้วน แต่ร้องไห้​คร่ำครวญไปก็ไม่เกิดประโยชน์​อันใด เมื่อเธอเลือกแล้ว ก็ต้องยอมรับ​ผลของมัน แม้ว่าเธอจะตกในสภาวะ​นี้เพราะความจำเป็น​ก็ตาม

“ “กูจะได้เตือนสติมึง กูคิดกับมึงได้แค่เพื่อนเท่านั้น ถ้ามึงไม่อยากให้ความเป็นเพื่อนของเราต้องจบ มึงก็อย่าคิดกับกูมากกว่าเพื่อน เพราะคนที่ยืนอยู่ในหัวใจของกูมีเพียงแค่ริสาคนเดียว!!” “ทั้งที่มันทำให้มึงเจ็บเพราะมีคนอื่น ทั้งที่มันไม่ได้รักมึงแล้ว แต่กูสิรักมึง กูรักมึงมาตลอด ทำไมมึงไม่เห็นใจกูบ้างวะ! ฮึก!” ฉันพูดออกมาอย่างอัดอั้นตันใจ ทำไมวะ! ฉันรักปั้นจั่นมาตลอด ทำไมเขาไม่หันมาสนใจฉันบ้าง! ทำไมเขาถึงมองไม่เห็นความรักของฉันบ้าง “มึงออกไปจากห้องกูเลยไป!!” ปั้นจั่นมองหน้าฉันแล้วชี้ไปที่ประตู ฉันจ้องหน้าผู้ชายที่ฉันรักอย่างเสียใจ ในหัวมีแต่คำถามมากมาย ทำไมวะ! ทำไม! ทำไม! “กูผิดเหรอที่กูรักมึง กูรักมึงก่อนริสาอีก ฮึก!...” “หุบปากแล้วออกไป!!”

เควิลนั่งเอนกายพิงพนักพิงเก้าอี้ตัวใหญ่ ในมือแกว่งไกว่แก้วไวน์ไปมา แล้วกระดกมันลงคอรวดเดียว เขามองหญิงสาวยืนก้มหน้า เธอมองมือตัวเองที่จิกกันไปมา เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่เข้าใจในสิ่งที่หญิงสาวตรงหน้าเอ่ยเมื่อครู่ "เธอว่ายังไงนะ?" ชายหนุ่มเอ่ยถามคนตัวเล็กที่ยืนนิ่ง เธอยังคงก้มหน้ามองพื้น เขามองเธออย่างไม่เข้าใจ "ถ้าพี่ยินดีช่วย ปราณยินดีขายความบริสุทธิ์ให้พี่" ปรรณพัชร์เอ่ยเสียงสั่น พยายามรวบรวมความกล้าของตัวเอง เธอมีเหตุผลที่ต้องทำแบบนี้ ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะความจำเป็น ไม่มีใครอยากขายความบริสุทธิ์แลกกับเงิน ไม่มีใครอยากทำในสิ่งที่น่าอับอาย แต่ที่เธอทำก็เพราะไม่มีทางเลือก "...." ชายตรงหน้าไม่พูดอะไร ปรรณพัชร์จึงเงยหน้าขึ้นมองเขา คนตัวโตที่นั่งอยู่ เขาดูเหมือนจะไม่พอใจที่เธอพูดแบบนี้ "ถะ...ถ้าพี่เควิลไม่ช่วย ปราณ..." "ถอดเสื้อผ้าแล้วมาหาพี่!"

"บอกลาโลกที่แสนสดใสของเธอได้เลย" "แกมันโง่คริสเตียน! นายมันไอ้คนหน้าโง่ไม่หาความจริงเรื่องนี้ ฮึก" โมนาเอ่ยทั้งน้ำตาคับแค้นเครียดแค้นคนที่กระทำป่าเถื่อนกับเธอยิ่งนัก "หึ!" คริสเตียนหัวเราะในลำคอเบาๆแล้วกดปลายกระบอกปืนใส่หัวโมนา "เธอควรจะกลัวความตายนะโมนา" คริสเตียนกระซิบข้างใบหูหอมกรุ่นของหญิงสาว "ยิงเลยสิ เก่งกับผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างฉันแล้วดูยิ่งใหญ่แกก็ทำเลย ฉันขอสาปแช่งให้แกตกนรกหมกไหม้" "ปากดี! ฆ่าเธอเสร็จฉันก็จะไปฆ่าพ่อแม่เธอ" "อยากจะฆ่าก็ฆ่าแค่ฉัน" "หึ!" "ฆ่าฉันคนเดียวก็พอ ฮึก อย่ายุ่งกับพ่อแม่ของฉัน ให้ฉันตายคนเดียวก็พอ" "หึ ดูเหมือนว่าความตายที่ฉันจะมอบให้ มันไม่ใช่ทางออกของทุกอย่างสินะ" คริสเตียนปล่อยมือที่กำผมของโมนาแล้วดันร่างเธอประชิดกำแพง เขาส่งรอยยิ้มร้ายกาจให้ในขณะที่หญิงสาวร่างกายเริ่มสั่นเทา "แต่ถ้าฉันทำบางอย่าง..." คริสเตียนเว้นวรรคพร้อมกับจ้องไปที่ดวงหน้าแล้วเลื่อนต่ำไปที่เนินอก "มันคงจะรู้สึกทรมานยิ่งกว่าตาย"

"วศินรักแต่เปลว เปลวไม่เคยรักวศิน เหมียวต่างหากที่รักวศินไม่เปลี่ยนแปลง ทำไมวศินไม่มองมาที่เหมียวบ้าง?" เธอมองหน้าเขาน้ำตาคลอ ก่อนจะปล่อยน้ำตามันไหลอาบแก้ม "มึงจำใส่สมองอันน้อยนิดของมึงเอาไว้เลย กูไม่เคยรักมึง ไม่เคยคิดจะรัก ออกไปจากห้องกู" "ขอเเค่เศษเสี้ยวหัวใจของวศินได้ไหม? เหมียวอยากให้ศินมองเหมียวบ้าง ฮึก" "ใจของกูมีไว้ให้เปลวคนเดียว คนแบบมึงก็แค่ของกินเล่น ต่อให้ประเคนให้กู กูก็ไม่เอา"

เพราะถูกขอร้องจากพี่ชาย ทำให้มัดไหมต้องไปส่งของแทน แต่เธอถูกจับตัวเอาไว้ เมื่อของที่เธอไปส่งมันเป็นสิ่งผิดกฏหมาย ในเมื่อของหาย อิสรภาพของเธอ มันก็หายเช่นกัน เธอต้องกลายเป็นนกน้อยในกรงทอง ของมาเฟียสุดเถื่อนนามว่าโจเซฟ ผู้ชายใจร้ายดิบเถื่อน “เรียบร้อยแล้ว มะ... มัดของตัวกลับก่อนนะคะ” มัดไหมบอกชายหนุ่มตรงหน้า เธอต้องรีบพาตัวเองออกจากที่นี่ เธอกลัวจนสั่นไปทั้งกาย “มีกี่ถุง” เขาไม่สนใจประโยคก่อนหน้า เขากลับเป็นฝ่ายถามเธอมากกว่า “10ถุง ส่งของแล้วมัดขอตัวก่อนนะคะ” เธอเอ่ยออกมาพร้อมกับหันหลังให้เขาแล้วจะเปิดประตู “พี่มึงไม่ได้บอกเหรอ....?” น้ำเสียงเย็บเฉียบทำเอาเธอสะดุ้ง มือที่จับลูกบิดประตูชะงัก “....” เธอพยายามเปิดประตูแต่มันก็เปิดไม่ออก ร่างสูงย่างสามขุมเข้ามาหาเธอ “ว่ามันโกงของกู” โจเซฟบีบคางเธอแรง ๆ จนรู้สึกเจ็บ มัดไหมตกใจกับการกระทำของเขา พยายามดิ้น เขาบีบเพิ่มแรงบีบจนเธอเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด ขอบตาร้อนผะผ่าวค่อย ๆ รื้นด้วยน้ำตา ก่อนจะไหลออกมาไม่อาจห้ามได้

"ถึงฉันจะเป็นเมียแต่งเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย เป็นเมียของเขาที่สามารถใช้เงินของเขาได้ มีเงินมากมายใช้ปรนเปรอชีวิตได้ แต่มันก็ไม่สามารถทำให้ฉันมีความสุขได้เลย ตอนนี้ฉันกล้ำกลืนฝืนทน มีแต่ความทุกข์อยู่ในหัวใจ ฉันได้แต่เงียบ และเงียบต่อไป เพราะฉันไม่มีสิทธิ์ในตัวเขา ไม่มีสิทธิ์ในตัวของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามี ______ แสนดี ผู้หญิงแต่งตัวเหมือนมนุษย์ป้า เฉิ่มเชย เป็นผู้หญิงที่ไม่สวย ทำให้สามีนอกใจ เอาผู้หญิงเข้ามาอยู่ร่วมบ้าน เธอเป็นคนไม่มีปากมีเสียงกับใคร ถูกสามีทำร้ายจิตใจนับครั้งไม่ถ้วน จนกระทั่งความอดทนที่มีทั้งหมดสิ้นสุดลง แสนดีจึงลุกมาเปลี่ยนแปลงตัวเอง จากผู้หญิงแต่งตัวมนุษย์ป้า ก็เป็นสาวสวยแต่งตัวเปรี้ยวเข็ดฟัน จนอาวุธผู้เป็นสามี ผู้ชายที่ละเลยเธอมาตลอด หันมาสนใจเธอ แสนดี ไม่ได้แสนดีสมชื่อ เธอเอาคืนอาวุธอย่างแสบสัน ผู้ชายที่เข้ามาในชีวิตต่างมาร่วมมือเอาคืน อาวุธคนไม่สนเมีย ถึงกลับคลานเข่า ทำทุกอย่างเพื่อเอาเมียคืน

"ทำไมนายถึงไม่ชอบผู้หญิงเหรอ?" ฉันเอียงคอถามผู้ชายร่างกายกำยำ​ที่ยืนอยู่ตรงหน้า "ทำไม? ฉันต้องตอบเธอด้วยล่ะ" เขาปรายตามองหน้าฉัน​ ก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น​ "ก็นับอยากรู้ค่ะ" "หึ! เพราะผู้หญิง​เป็น​สิ่ง​มีชีวิต​ที่​เชื่อถือ​ไม่​ได้ไงล่ะ"

"อ๊า พะ...พี่ฉลามเบาหน่อย" หญิงสาวใต้ร่างส่งเสียงครวญครางอย่างซ่านเสียว มือเล็กยันหน้าท้องแกร่งเอาไว้ เมื่อเขากระแทกกระทั้นเธออย่างรุนแรง "หึ! พี่เหรอ? กล้าดียังไงมาเรียกฉันว่าพี่ในเมื่อเธอไม่มีสิทธิ์" เขาหัวเราะอย่างเย้ยหยัน เธอมีสิทธิ์อะไรมาเรียกเขาว่าพี่ ในเมื่อเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะเรียกเขาแบบนี้ด้วยซ้ำ เธอกล้านอกใจเขาไปเอาผู้ชายคนอื่น มีความสุขไม่สนใจว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร เธอต้องเป็นคนแบบไหนกันถึงกล้าบากหน้ามาขอเงิน ทั้งที่ทำให้เขาเอาไว้อย่างเจ็บแสบ "พะ...พี่ฉลาม