บทที่42
โมนาคลายกอดมองพนิดาอย่างดีใจ พร้อมกับสำรวจตามเนื้อตัวของหญิงสาว การเจอกันในครั้งนี้มันทำให้รู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก ความเจ็บปวดที่มีถูกคลี่คลายไปในทางที่ดี
"หนูมาอยู่ที่ได้ยังไง ตอนนั้นหนูหายไปอยู่ไหน หนูรอดได้ยังไง"
"..." พนิดานิ่งไม่ได้ตอบ
"หนูโกรธแม่หรือเปล่า?"
"ไม่ค่ะ หนูไม่เคยโกรธแม่โมนาเลย พ่อคริสเตียนกับแม่โมนาดีกับนิดาเสมอ ที่นิดาไม่อยากตอบคำถามของแม่โมนาก็เพราะว่านิดาไม่อยากจะพูดถึงมันอีก เรื่องที่มันเลวร้ายขนาดนั้น นิดาไม่อยากจะเอ่ยถึงมันเลย ไม่อยากจะพูดถึงคนใจทรามคนใจร้าย ที่ทำให้นิดาเอาชีวิตแทบไม่รอด แล้วสูญเสียลูกไป"
"คนพวกนั้นชดใช้สิ่งตัวเองทำไปแล้ว ชดใช้ให้อย่างสาสม ทุกคนที่มีส่วนทำให้หนูกับลูกต้องเจอเรื่องแย่ๆ ถูกพ่อคริสเตียนกับปู่วิคเตอร์จัดการเรียบร้อยแล้ว พวกนั่นนอนเฝ้าถังเรียบร้อย"
"ค่ะ ใครทำอะไรเอาไว้ ก็ได้รับกรรมแบบนั้นแหละค่ะ ขอบคุณที่ทำให้นิดาได้เห็น ว่าความยุติธรรมยังมีอยู่จริง"
"ส่วนคาเตอร์ เอ่อ.... คาเตอร์เองก็เจ็บปวดในเรื่องนี้" โมนาเอ่ยถึงบุตรชาย แล้วร้องไห้ออกมา เธอรู้สึกผิดต่อลูก รู้สึกผิดต่อพนิดาเหลือเกิน
"แต่เขาเจ็บปวดไม่เท่านิดาหรอกค่ะ เจ็บ
