บทที่43
"พนิดา!" คาเตอร์เดินเข้าไปหมายจะสัมผัสมือเล็ก แต่หญิงสาวถอยกรูด สบัดแขนออก ท่าทางห่างเหินเย็นชา มันทำให้เขาเจ็บปวดไม่น้อย
คาเตอร์พยายามรวบรวมความกล้า เดินเข้าหาอีกครั้ง แต่หญิงสาวตรงหน้าก็ถอยห่างออกไปทุกที
"ขอโทษด้วยค่ะฉันไม่รู้จักคุณ"
"ฉันรู้จักเธอนะพนิดา ฉันขอโทษนะพนิดา ฉันขอโทษ" เขาละล่ำละลัก ร้องไห้ออกมา
"จะมาขอโทษทำไมคะ ในเมื่อเราไม่รู้จักกัน" พนิดาเสียงเรียบแล้วเดินตรงไปห้องผู้บริหาร คาเตอร์ปาดน้ำหูน้ำตาของตัวเอง จะเดินตามก็เจอกับพนักงานรักษาความปลอดภัยยืนอยู่
"พนิดา!"
"เข้าไม่ได้ครับ!" เขาถูกกันออกมา คาเตอร์มองตามคนร่างเล็ก จนเธอเปิดประตูเข้าไปในห้อง
การได้เจอกันอีกครั้ง เขาทั้งดีใจและเสียใจรู้สึกผิดกับความผิดที่เคยทำต่อเธอ แต่อย่างน้อย เขาก็ยังมีโอกาสได้พูดคำว่า'ขอโทษ'
เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยมือสั่นเทา กดโทรออกหาบิดา แต่ก็เหมือนเดิมไม่มีใครรับโทรศัพท์ของเขาเลย คาเตอร์ทำตัวไม่ถูก มองเพื่อนที่มองมาที่เขา ก่อนจะเดินเข้าไปอีกห้อง คาเตอร์ไม่ได้ยื่นสมัครได้แต่นั่งรอพนิดาอยู่เก้าอี้ห้องตรงข้าม
"มึงไม่ไปสมัครงานเหรอวะ?"
"สมัครอะไร เจ้าของบริษัทเขาไม่รับกูเข้าทำงานหรอก ทิ้
