บทที่45
พนิดาผลุนผลันเขามาในห้องน้ำตาเอ่อคลอในตาคู่สวย กำแพงความเข้มแข็งที่เธอพยายามสร้างเอาไว้สั่นคลอน
เขาพูดออกมาได้อย่างไรว่าจะจับมือก้าวผ่านความเจ็บปวด เขาจะมาจับมือเธอก้าวผ่านเรื่องแย่ๆทำไม ในเมื่อเธอถูกปล่อยมือตั้งแต่วันที่เขา เลือกผู้หญิงของเขากลับเข้ามา
ในแต่ละวันก็เจ็บปวดแทบเเดดิ้น สามีตัวเองกอดจูบแนบชิดกับหญิงอื่น วันที่เขาปล่อยให้ผู้หญิงตัวเล็กอย่างเธออุ้มท้องอย่างเจ็บปวดและเดียวดาย
เขาทำทุกอย่างเพื่อให้เธอเจ็บดูถูกดูแคลน ในสายตาของเขา เธอก็แค่ผู้หญิงแพศยาคนหนึ่งเท่านั้น
เเม้มันจะผ่านมาหลายปีพนิดาก็ยังคงจำได้ไม่ลืมเลือน เธอนอนร้องไห้พยายามใช้ชีวิตเพื่อลูก แต่พ่อของลูกกลับมีความสุขกับผู้หญิงของเขา ไม่เคยเหลียวแลคนไร้ค่าอย่างเธอเลย
วันที่เขากับนานาเริงรักกันอย่างมีความสุข เธอนั่งลูบท้องมองท้องฟ้ายามค่ำคืนอย่างสิ้นหวัง ชีวิตมืดมนหาทางออกไม่เจอ
"พนิดา!" เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยพร้อมกับวางมือลงบนบ่านุ่มนิ่ม เธอหันไปมองบิดาที่ยืนมองเธอทำสีหน้ากังวล "หนูไหวไหม?"
"ไม่รู้หนูคิดถูกหรือคิดผิดที่รับเขาเข้าทำงาน"
"หนูคิดถูกแล้วลูก คาเตอร์ชีวิตตกต่ำขั้นสุด พ่อแม่ตัดหางปล่อยวัดตั้งแต่วันที่ลู
