บทที่50
"ยิงพี่กู มึงคิดว่าจะรอดเหรอ?" เควิลเสียงกร้าว ทรงศักดิ์ลนลานมือสั่น เพราะรู้ดีว่ากระสุนในปืนของเขาตอนนี้เหลืออยู่เพียงน้อยนิด "แก่กะโหลกกะลาแบบมึง อยู่ไปก็รกโลก สร้างแต่ความเดือดร้อนให้คนอื่น"
"ไอ้เด็กเหี้ย! กูไม่ได้มีเรื่องโกรธแค้นอะไรกับมึงมึงจะมายิง มาตามฆ่ากูทำไม?"
"กูก็บอกอยู่ว่ามึงยิงพี่กู มึงยิงพี่กูเจ็บหนักขนาดนั้นมึงคิดหรอว่ามึงจะรอด กูจะบอกมึงเอาไว้เลยว่าต่อให้มึงมีปีกบินกูนี่แหละจะเด็ดปีกมึง แล้วกระทืบตัวมึงให้จมดิน"
"ไอ่เหี้ยเอ้ย!" ทรงศักดิ์พุ่งออกมาจากที่ซ่อนแล้วยิงปืนใส่เควิล แต่เขาปราดเปรียวว่องไว หลบกระสุนพุ่งตัวเข้าไปหาทรงศักดิ์แล้วล็อคคอ จ่อปืนที่ศีรษะ "หยะ...อย่านะ อย่าฆ่ากูเลย!"
"เก็บไว้ไปบอกพ่อมึงในนรกเถอะ!"
ปัง!ปัง!
กระสุนจากกระบอกปืนพุ่งเข้าศีรษะทะลุขมับอีกข้างของทรงศักดิ์จนมันสมองกระจาย เควิลยิ้มร้ายแล้วผลักร่างชายวัยกลางคนลงบนพื้นทันที
ไม่ว่าใครหน้าไหนที่มันทำร้ายคนในครอบครัวของเขา เขาจะไม่ยอมให้มันมีชีวิตอยู่ เขาจะจัดการมันให้สาสม กับความเลวระยำที่มันทำเอาไว้
****
พนิดากุมมือหนาเอาไว้แน่น ร้องไห้ออกมาไม่หยุด เธอกลัวเหลือเกิน กลัวว่าเขาจะจากเธอไป
"
