“ฉู่อ๋องดีต่อเจินเอ๋อร์ยิ่งนัก คนเป็นแม่อย่างพวกเรา ความปรารถนาอันสูงสุดไม่มีอะไรเกินกว่าลูกๆ มีความสุข”
น้องสะใภ้สองคนของเหยาซื่อได้ยินวาจานั้นก็มองไปทางเหยาซื่ออย่างอดไม่ได้ เรื่องไหนไม่ควรพูดก็ดันหยิบมาพูดโดยแท้ คำพูดเช่นนี้แม้แต่พวกนางก็ยังรู้สึกว่าแทงใจดำ
“พี่สะใภ้ ท่านพูดออกมาตามตรงเถอะ มาหาข้ามีเรื่องใดกันแน่?”
เหยาซื่อหันมองมาทางซ่งปี้อวิ๋นแล้วถอนหายใจอย่างหนักหน่วง จากนั้นจึงกล่าว “วันนี้มีเรื่องมาขอร้อง พวกเราอับจนปัญญาจริงๆ”
“ตอนปี้อวิ๋นออกเรือน คิดว่าเจ้าก็คงได้ยินแล้ว เนื่องจากเป็นเรื่องที่ไม่สะดวกจะเอ่ยปาก ตอนแต่งงานจึงไม่ได้จัดอย่างใหญ่โต ทั้งยังไม่ได้เรียกพวกเจ้าไปร่วมงานเลี้ยง”
ซ่งปี้อวิ๋นหน้าแดงวาบ ยามนี้ต้องพูดเรื่องของนางต่อหน้าทุกคนก็รู้สึกเพียงขายหน้าไม่เหลือชิ้นดี
นางไม่ชอบซ่งรั่วเจินมาตั้งแต่เด็ก ทั้งที่เป็นคนสกุลซ่งเหมือนกัน แต่หลังจากซ่งรั่วเจินเกิดมา บ้านรองสกุลซ่งก็รักใคร่เอ็นดูนางอย่างท่วมท้น
เมื่อหันกลับมามองนาง แม้บิดามารดาจะชอบนางเหมือนกัน แต่ที่บ้านหาได้ร่ำรวยเหมือนบ้านรองไม่ นอกจากนี้ คนที่บิดามารดาชอบมากกว่ายังเป็นพี่ชาย ไม่ใช่นาง
ด้วยเหตุนี้
