“แน่ใจเหรอ... ฉันกินยากนะ เคี้ยวยากด้วย”
“หึ! จะยากแค่ไหนกันเชียว ทำเป็นปากดีไปเถอะผมทำจริงขึ้นมาจะมาร้องไห้ทีหลังไม่ได้นะ” ชลธีพูดพร้อมทั้งเตือนเธอกลาย ๆ ด้วย
ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน จากที่คิดตั้งใจว่าจะแกล้งให้เธอโมโหหรืออายตัวเองเล่น พอเห็นว่าอีกฝ่ายไม่อายทั้งยังตอบโต้กับเขาอย่างเก่งกล้าแล้วก็นึกอยากสั่งสอนแม่ตัวดีสักสองสามที แต่ก็ต้องห้ามใจไว้ เพราะกลัวเธอจะตื่นตกใจจนหนีหายไปก่อน
“ค่าตัวฉันแพงนะ คุณจ่ายไหวเหรอ”
ทว่าความห่วงใยและกังวลของเขาดูเหมือนจะไม่เป็นผลเมื่อแม่ตัวดียังปากกล้าทั้งยังยั่วยวนเขากลาย ๆ
จันทร์เจ้าวางช้อนลงบนจานข้าว จากนั้นก็ยกมือทั้งสองประสานกันตั้งศอกไว้กับพื้นโต๊ะ เอาคางสวยได้รูปเกยไว้บนหลังมือ สายตาจับจ้องไปยังชายหนุ่มริมฝีปากยกยิ้มยั่วยวน ทำเอาชลธีเลือดพล่าน หัวใจสูบฉีดเพราะรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกหญิงสาวท้าทาย
เห็นทีถ้าไม่ได้สั่งสอนแม่ตัวดีคงจะไม่หยุด
ชลธีจึงใช้สายตามองคนที่นั่งตรงกันข้ามด้วยสายตาที่แตกต่างไปจากเดิม ยิ้มร้ายถูกส่งออกมา สายตาวาววับคล้ายพยัคฆ์ต้องการตะครุบเหยื่อ ท่าทางของชายหนุ่มทำเอาจันทร์เจ้าประหม่า แต่เธอก็ยังไม่ล้มเลิกที่จะท้าทายเขา สายตาหวานพรา
