ในที่สุดมรสุมก็หมดไป วันนี้ท้องฟ้าแจ่มใสมาก ชลธีบอกจันทร์เจ้าว่าพวกเขาจะขึ้นฝั่งกันวันนี้ซึ่งนั่นก็ทำให้เธอดีใจมาก พอเห็นท่าทางดีใจเกินเรื่องของเธอชลธีก็มองด้วยความไม่พอใจพร้อมทั้งถามว่า
“ทำไมดีใจขนาดนั้นอะ เบื่อพี่แล้วเหรอ พี่ก็ว่าพี่บริการจันทร์เจ้าไม่เคยซ้ำท่านี่นา”
“พี่ชล!” หญิงสาวตะคอกชื่อเขาเสียงดัง
“หรือไม่จริง” ชายหนุ่มถามกลับด้วยน้ำเสียงแผ่ว ๆ ถูกดุแบบนี้ไม่ชินเลย
“เฮ้อ! ที่จันทร์ดีใจเพราะว่าจะได้เจอเพื่อน ๆ น่ะคะ จันทร์คิดถึงพวกมันอยากเม้า”
“คิดถึง? แต่พี่ก็เห็นจันทร์ตอบข้อความกลับเพื่อนอยู่ตลอดนี่” ที่ชายหนุ่มพูดออกมาแบบนี้ก็เพราะว่าที่เกาะเขามีสัญญาณโทรศัพท์ แม้ว่าจะอยู่ในเกาะแต่ก็สามารถติดต่อคนบนฝั่งได้ เรื่องนี้ชลธีก็มึนงงไม่น้อยเพราะตั้งแต่ได้รับเกาะมาจากพินัยกรรมของคุณปู่ ตั้งแต่วันแรกที่เขามาที่นี่สัญญาณโทรศัพท์ก็ใช้ได้ตลอด หากจะใช้ไม่ได้ก็แค่เฉพาะช่วงวันที่ฝนตกหนักมาก ๆ เท่านั้น
“พี่ชลจะไปรู้อะไร การได้คุยในโทรศัพท์มันไม่ได้อารมณ์เหมือนเจอหน้านี่” หญิงสาวบอก จากนั้นเธอก็ไม่สนใจชายหนุ่มอีก หญิงสาวหันกลับไปเพื่อที่จะเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า ชลธีมองไปที่เธอย่างมึนงง
“นั่น
