“ข้าไม่ถูกใจใครเลยสักคน แต่ในเมื่อข้ารู้จักชื่อของพวกนางทั้งสองคนแล้ว ก็ให้พวกนางคอยดูแลข้าไปก่อนแล้วกัน ตอนนี้ข้าเหนื่อยแล้วอยากพักผ่อน ส่วนเรื่องสาวใช้ส่วนตัวเอาไว้ทีหลังเถอะ” ในเมื่อไม่มีใครเต็มใจมารับใช้นาง หลิวหลิงลี่จึงไม่คิดฝืนใจ
“ได้ขอรับ ข้าน้อยให้คนเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้ท่านแล้ว ส่วนอาหารก็ได้จัดเตรียมไว้หมดแล้วขอรับ”
“ขอบใจท่านมาก” เมื่อกล่าวจบหลิวหลิงลี่ก็เดินเข้าห้องไปโดยมีจงเอ่าและเสี่ยวหลี่เดินตามเข้าห้องไปด้วย
หลิวหลิงลี่เมื่อเข้าไปในห้องก็สั่งให้จงเอ่าและเสี่ยวหลี่จัดการจัดเก็บเสื้อผ้าและของใช้เข้าที่ ส่วนหลิวหลิงลี่ก็ไปแช่น้ำแล้วจึงมาทานอาหารที่พ่อบ้านเตรียมไว้ให้ ครั้นหลิวหลิงลี่กินอาหารเสร็จจงเอ่าและเสี่ยวหลี่ก็จัดการเก็บสำรับ แต่ทั้งสองคนยังไม่ทันเก็บสำรับเสร็จกลับถูกหลิวหลิงลี่ยกมือห้ามเอาไว้เสียก่อน
“เจ้าทั้งสองนั่งลง”
หญิงรับใช้ทั้งสองได้แต่สั่นหัวไม่กล้านั่งลง หลิวหลิงลี่เงยหน้ามองสตรีทั้งสอง ก่อนจะจ้องมองที่เก้าอี้เป็นนัยว่าให้ทั้งสองนั่ง
“บ่าวจะกล้านั่งเทียบข้างนายหญิงได้อย่างไรเจ้าคะ” จงเอ่ากล่าวขึ้น
หลิวหลิงลี่จึงลุกขึ้นยืนและเดินไปนั่งที่เตียงนอน ก่อนจะมองหน้าสาวใช้ทั้งสองที่ยืนประหม่าทำตัวไม่ถูก โดยเฉพาะสตรีอายุน้อยกว่าที่มือไม้สั่น
“ในเมื่อข้าลุกมาแล้ว พวกเจ้าก็นั่งเถอะ” จงเอ่าและเสี่ยวหลี่ยังคงยืนนิ่งไม่ยอมนั่งลง
“ถ้าเช่นนั้น ข้าขอสั่งให้เจ้าทั้งสองกินอาหารบนโต๊ะให้หมด หากยังไม่ทำอีกข้าจะแจ้งเรื่องที่พวกเจ้าไม่เชื่อฟังคำสั่งข้าให้ท่านโหวทราบ”
เมื่อได้ยินว่าหลิวหลิงลี่จะไปฟ้องหลัวหยางโหว จงเอ่าและเสี่ยวหลี่ก็รีบนั่งลงกินอาหารที่อยู่บนโต๊ะอย่างรวดเร็ว ถึงในใจจะกลัวว่าในอาหารนี้จะมีพิษก็ตาม
ในขณะที่หลิวหลิงลี่นั่งมองคนทั้งสองกินอาหารอยู่ ท่าทางของเสี่ยวหลี่ทำให้หญิงสาวคิดถึงเหนี่ยวเหนี่ยวสาวใช้ข้างกายที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ยังเยาว์
หากไม่เพราะหลิวหลิงลี่รู้ดีถึงชื่อเสียงของหลัวหยางโหวผู้นี้ ที่เจ้าคิดเจ้าแค้นหาผู้ใดเทียบ นางคงพาเหนียวเหนี่ยวสาวรับใช้คนสนิทที่นางเอ็นดูราวน้องสาวมาด้วยแล้ว แต่เพราะไม่รู้ว่าตนเองจะต้องเจอกับอะไรบ้าง หากผู้แซ่หลัวนี้ดีกับนางก็ดีไป แต่หากไม่ดี นางก็ไม่อยากให้เหนียวเหนี่ยวมาทรมานกับนาง อีกทั้งประจวบเหมาะกับท่านยายของเหนียวเหนี่ยวล้มป่วยไม่มีคนดูแล หลิวหลิงลี่จึงไม่ยอมให้เหนียวเหนี่ยวตามมา เพราะทั้งพ่อและพี่ชายของเหนียวเหนี่ยวก็เป็นทหารที่พลีชีพในสงครามเพื่อปกป้องเมืองหลิวผิง ตอนนี้เหนียวเหนี่ยวจึงมียายเป็นญาติเพียงผู้เดียวเท่านั้น
“บ่าวทั้งสองกินอาหารหมดแล้วเจ้าค่ะนายหญิง”
จงเอ่าบอกกับผู้เป็นนายที่อยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน สายตากำลังมองออกไปยังนอกหน้าต่าง หากหลิวหลิงลี่ไม่ใช่บุตรสาวของคนที่ฆ่าบิดาและปู่ของหลัวหยางโหว สตรีวัยกลางคนก็อยากเป็นสาวใช้ส่วนตัวของหลิวหลิงลี่ เพราะสตรีที่ใบหน้าสวยโดดเด่น ผิวพรรณขาวเนียนสัดส่วนเด่นชัด ส่วนใดควรเว้าก็เว้า ส่วนใดควรนูนก็นูนได้รูป สตรีเช่นนี้มักจะเป็นภรรยาที่สามีหลงใหล หากเป็นเช่นนั้นนางที่เป็นหญิงรับใช้คนสนิทก็จะได้สบายไปด้วย
หลิวหลิงลี่หันมามองอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ เมื่อสาวรับใช้ทั้งสองเห็นว่าที่ฮูหยินของหลัวหยางโหวมองมาก็รีบหลุบตาลงทันที
“พวกเจ้าออกไปเถอะข้าจะพักผ่อน” ที่หลิวหลิงลี่ให้ทั้งสองทานอาหารที่เหลือให้หมดนั้น เพราะอย่างไรอาหารที่นางทานเหลือเหล่าสาวใช้คนอื่นก็ต้องนำไปทานอยู่ดี เช่นนั้นมิสู้ให้หญิงรับใช้ที่มาปรนนิบัตินางได้อิ่มท้องกับอาหารดี ๆ ย่อมดีกว่า
สาวใช้ทั้งสองรีบเก็บภาชนะใส่อาหาร และออกไปตามคำสั่งโดยไม่ได้ถามสิ่งใด เพราะไม่ได้อยากประจบประแจงให้หลิวหลิงลี่รู้สึกชอบพอ แต่อยากทำตัวห่างเหินเพื่อไม่ให้นางเลือกไว้รับใช้ข้างกาย เมื่อสาวใช้ทั้งสองออกไปหลิวหลิงลี่ก็ได้แต่นอนมองออกไปนอกหน้าต่างจนเผลอหลับไปอย่างไม่รู้ตัว
ณ ค่ายทหารเมืองหนานเหลียน
ห่าวซวนหลังจากส่งหลิวหลิงลี่ที่จวนเจ้าเมืองเสร็จแล้วก็รีบเดินทางมาแจ้งผู้เป็นนายที่ค่ายทหารทันที
“คารวะท่านโหว ข้าน้อยกลับมาแล้วขอรับ”
หลัวหยางโหว กุนซือ และเหล่าแม่ทัพที่กำลังมองเหล่าทหารฝึกอยู่หันมามองตามเสียงที่คุ้นเคยด้วยใบหน้ายกยิ้ม
“เจ้ากลับมาได้เวลาพอดี ข้าสะสางทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว พรุ่งนี้ข้าจะจัดฉลองให้เหล่าทหารที่ชนะศึกครั้งนี้”
“ข้าช่างโชคดีเหลือเกิน กลับมาถึงก็มีลาภปาก ว่าแต่ท่านโหวงานแต่งของท่านจะจัดเมื่อใดขอรับ” ห่าวซวนเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ เพราะผู้เป็นนายของเขาสั่งให้เขารีบเดินทางมา แต่ทว่าเมื่อมาถึงเมืองหนานเหลียนเขากลับมิเห็นการเตรียมงานมงคลเลยแม้แต่น้อย
“อีก2วัน” หลัวหยางโหวตอบทันทีด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
เพียงได้ยินหลัวหยางโหวกล่าว ทำเอาคนที่ยืนฟังอยู่นอกจากฟางเซียวถึงกับตกตะลึงดวงตาเบิกโต ถึงจะรู้ว่าการที่ท่านโหวเลื่อนงานแต่งครั้งนี้ เพราะไม่ต้องการให้หลัวฮูหยินจัดงานแต่งใหญ่โตให้เป็นเกียรติกับคนสกุลหลิว แต่ด้วยเวลา2วันชุดเจ้าสาวกับเจ้าบ่าวก็ยังไม่ได้ตระเตรียมไว้ ทำให้ทุกคนต่างคิดไม่ออกว่าท่านโหวจะจัดงานแต่งครั้งนี้แบบใดกันแน่
“หา! ท่านโหวจะเตรียมงานทันหรือขอรับ? งานแต่งคืองานสำคัญในชีวิตนะขอรับ จะทำลวก ๆ ได้อย่างไร”
ฟางเซียว แม่ทัพที่อายุน้อยที่สุดเอ่ยถามด้วยความข้องใจ เพราะเขาเป็นแม่ทัพเพียงคนเดียวที่ไม่รู้ว่าทำไมท่านโหวถึงเลื่อนงานแต่งให้เร็วขึ้น ส่วนแม่ทัพท่านอื่นกับกุนซือที่ยืนอยู่สีหน้าซีดเผือดราวรู้ชะตากรรมของแม่ทัพวัยหนุ่ม
หลัวหยางโหวมองฟางเซียวด้วยหางตาสีหน้าบ่งบอกว่าไม่พอใจ ทำเอาฟางเซียวสะดุ้งรีบก้มหน้าลงไม่กล้าสบตา ถึงไม่รู้ว่าตนเองพูดสิ่งใดผิด แต่สายตาที่คาดโทษลงมานั้น ทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าผู้เป็นนายเหนือหัวไม่พอใจมากเพียงใด
“ท่านโหวอย่าได้เคืองฟางเซียวเลย ท่านก็รู้ว่าเขาเป็นคนซื่อถนัดแต่ใช้กำลัง คิดอย่างไรก็พูดอย่างนั้น เขาไม่ทันคิดอ่านจิตใจท่าน เลยไม่รู้ว่าท่านต้องการสิ่งใด” กุนซือรีบเอ่ยแก้ต่างให้แม่ทัพหนุ่ม
กุนซือรู้ดีว่าฟางเซียวเป็นคนที่พูดตรงไปตรงมาไม่ว่าจะรู้สึกหรือคิดสิ่งใดเขาจะพูดออกมาตรง ๆ หรือไม่ก็จะไม่พูดเลยหากสิ่งที่พูดไม่ตรงกับใจของเขา ในบางครั้งก็ทำให้ผู้ที่ฟังไม่พอใจอยู่บ้าง แต่ในการทหารเขาถือว่าเป็นแม่ทัพที่ดีและซื่อสัตย์ต่อหลัวหยางโหวเป็นอย่างมาก บุรุษวัยกลางคนจึงไม่อยากให้หลัวหยางโหวลงโทษฟางเซียว
