Chapter 43
หากใช่ตามที่เนาวรัตน์คาดเดา ลูกของณัฐรวีที่เมฆาเห็นคือลูกของเมฆา เป็นหลานของตน เด็กคนนั้นยังไม่ตาย เขาได้เกิดมาดูโลก ความรู้สึกผิดในใจเนาวรัตน์ที่เกาะกินเป็นเวลานาน ลบออกไปเกือบครึ่ง น้ำตาแห่งความดีใจที่รู้ว่า หลานของตนยังมีชีวิตอยู่ไหลริน เสียงสะอื้นดังไปตามสาย
“คุณแม่ร้องไห้ทำไมครับ คุณแม่เป็นอะไรครับ” เมฆาถามเสียงรน
“แม่...แม่...ฮือ” นางยิ่งร้องไห้หนัก
“คุณแม่เป็นอะไรครับ” เมฆาถามซ้ำ ความเป็นห่วงมารดามากยิ่งขึ้นที่อยู่ๆ นางก็ร้องไห้แบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
“แม่มีเรื่องจะบอกลูก” เนาวรัตน์ตัดสินใจเปิดเผยความลับที่นางเก็บไว้หลายปี “แม่คิดว่า...ฮือ...คิดว่าลูกของรวีที่เมฆเห็น เป็น...ฮือ...ปะ...เป็น”
เสียงสะอื้นดังมากขึ้น ทำให้คำพูดเนาวรัตน์ขาดตอน
“เป็นอะไรครับ” เหตุใดมิทราบได้ เวลานี้หัวใจเขาเต้นแรงผิดปกติ เต้นกระหน่ำราวกับมีกลองศึกถูกตีอยู่ในนั้นก็ว่าได้
“เป็นลูกของเมฆ” เมฆาถึงกับนิ่งอึ้ง ตัวเกร็ง ม่านตาขยายกว้าง ใบหน้าฉายชัดถึงความตกใจ ส่งผลต่อหัวใจที่ทำงานหนักมาก เต้นถี่แรงและรัวตุ้บๆ “เขาเป็นลูกของเมฆ”
“ละ...ลูกของผมหรือครับ” เขาทวนเชิงถาม สมองบอกตัวเองว่ามันจะเป็นไปได้อย่างไร
