นางบำเรออุ้มรัก

Chapter 1ยามราตรีคืนหนึ่ง สายฝนโหมกระหน่ำอย่างไม่ลืมหูลืมตา ลมกระโชกแรงจนกิ่งไม้หักลงมาบนพื้น ต้นไม้ต้นเล็กที่รากยังไม่แข็งแรงหักโค่นลงมาหลายต้น เสียงฟ้าคำรามดังกระหึ่มที่มาพร้อมกับแสงอัสนีบาต กลบเสียงที่กำลังดังอยู่ในบ้านไม้ประดู่สองชั้น “นังนุ่ม นังเย็น แกสองคนช่วยจับมันสิ อิ่มจะได้กรอกยาใส่ปากมันได้สะดวก” คำสั่งดังจากปากหญิงชราวัยเจ็ดสิบเจ็ดดังแข่งกับเสียงด้านนอก “คุณย่าอย่าค่ะ อย่าทำอะไรรวีเลย รวีกลัวแล้ว รวีจะไปจากที่นี่ค่ะ” ณัฐรวีคือสตรีที่กำลังถูกทำร้าย หล่อนร้องขอทั้งน้ำตา พยายามดิ้นรนให้หลุดพ้นจากการถูกคุกคามของกิ่งโพยม แต่ดูเหมือนว่า หล่อนไม่อาจหลีกหนีชะตากรรมนี้ เรี่ยวแรงน้อยนิด ดิ้นหนีเท่าไหร่ก็หนีไม่พ้น หล่อนถูกจับตัวลงนอนบนพื้น นุ่มนั่งทับขาทั้งสองข้าง ส่วนเย็นที่มีร่างกายสูงใหญ่ราวกับผู้ชายคร่อมตรงช่วงอก มือทั้งสองข้างของนุ่มตรึงข้อมือณัฐรวีไว้“แกได้ไปจากที่นี่แน่ ฉันทนเห็นแกลอยหน้าลอยตาอยู่บ้านหลังนี้นานแล้ว แกต้องไปแต่ตัว ฉันไม่มีวันให้สายเลือดของฉันอยู่ในตัวแกแน่นอน นังสาระเลว” ความเกลียดชังที่มีต่อณัฐรวีมากมายนัก มากเกินกว่าจะทนเลี้ยงเชื้อสายข

Chapter 3“เจ้านายพี่ไปกินรังแตนที่ไหนมาอีกล่ะ ขยันกินจริงๆ เลยนะไอ้รังแตนเนี่ย โมโหทีไรมาลงที่รวีทุกที หัดพาเจ้านายไปเช็กสมองบ้างนะ ท่าจะบ้า”ปั้นดาวพูดไม่กลัวเมฆาต่อหน้าเอกวุฒิ แต่จะว่าไป หล่อนคงไม่กล้าพูดประโยคนี้ต่อหน้าเมฆาแน่ๆ เพราะอาจตกงานไม่รู้ตัว อีกอย่างอาจถูกบิดามารดาแผ่นกบาลได้“พูดดีไปเถอะ ระวังคุณเมฆจะได้ยิน” เอกวุฒิปราม“ก็เพราะไม่ได้ยินไงถึงพูด พูดให้ได้ยินก็ซวยน่ะสิ” ปั้นดาวเด็กแก่แดดรู้ข้อนี้ดี “ว่าแต่ คุณเมฆไปกินรังแตนที่ไหนมาล่ะ เพื่อนแก่นจะโดนอะไรบ้างเนี่ย เป็นเพราะพี่เอกนั่นแหละ ไม่หัดดูเจ้านายดีๆ ปล่อยให้อารมณ์ไม่ดีอยู่ได้ทุกวัน”“ไหงมาโทษกันล่ะ เวลาคุณเมฆอารมณ์ไม่ดีก็โดนกันทั้งนั้นแหละ แต่ที่โดนคนแรกคือรวีไง” เอกวุฒิพูดอีกก็ถูกอีก “ไปดีกว่า” “ไปไหนล่ะ” “ไปเก็บมะม่วงให้แม่” “งั้นพี่ไปด้วย จะได้ไปขอน้านากินมะม่วงน้ำปลาหวาน” “ใครบอกว่าแม่จะทำน้ำปลาหวาน แม่อาจทำพริกกะเกลือก็ได้นะ” ปั้นดาวโต้กลับ “ที่รู้เพราะน้านาฝากพี่ซื้อกุ้งแห้งไงล่ะ แค่นี้ก็รู้แล้ว” “งั้นพี่เอกเป็นคนปีนขึ้นไปเก็บมะม่วง ส่วนหนูจ

Chapter 5น้ำหนักในการอ้าอมเม็ดเชอรี่ลดลง เมฆาไล้เลียช้าๆ ตวัดลิ้นไปมา ก่อนดูดกลืนเข้าไปในปากเบาๆ มือใหญ่ผ่อนแรงขยำทรวงอกสาวเป็นคลึงเคล้น ทักทายยอดถันสีหวานด้วยปลายนิ้วหมุนไปมา ไม่ใช่ว่าเมฆาจะใจอ่อน แต่เขาต้องการให้ณัฐรวีพร้อมสำหรับการลงทัณฑ์ หากนำตัวตนของเขาเข้าไปในร่างกายหล่อนในสภาวะยังไม่พร้อม เขาก็จะเจ็บปวดไปด้วย อีกทั้งเมฆายังต้องการให้ตนพร้อมมากกว่านี้ ให้เมฆาน้อยลุกโชนให้เต็มที่ เพื่อปฏิบัติการแก้แค้นเอาคืนจะได้สนุกตามต้องการ เมฆาไม่ได้อ่อนโยนเพียงแค่ส่วนบน ส่วนล่างเขาก็กำลังทำให้หล่อนรู้สึกบ้าคลั่งในพายุอารมณ์ ชายหนุ่มขยับตัวที่คร่อมร่างเล็กมาตะแคงกายข้างหล่อน ทันทีที่ณัฐรวีรู้ว่า เขาขยับตัวออกจากร่างตน หล่อนใช้ความพยายามอีกครั้งที่จะให้ต้นได้รับอิสระ “อย่าดิ้น อย่าขัดขืน เธอต้องยอมฉัน ไม่งั้นฉันจะตามล่าแม่เธอ พอได้ตัวฉันจะฆ่าแม่เธอ แล้วเอาศพไปทิ้งในป่า ให้เป็นอาหารสัตว์เดรัจฉาน พวกเดียวกันคงกินกันอร่อย” เมฆาเริ่มรำคาญอาการดิ้นรนของณัฐรวี เขาจึงข่มขู่เพื่อให้หล่อนสมยอม แล้วดูเหมือนได้ผล ร่างกึ่งเปลือยสงบลง หยุดดิ้น หลุบตามองเมฆา น้ำตาไหลเป็นทาง เขา

Chapter 7จับร่างสาวให้นอนหงาย ขยับตัวคร่อมช่วงอกของณัฐรวี มือใหญ่จับสิ่งนั้นรูดขึ้นรูดลงตรงหน้าหล่อน“อ้าปาก” เขาสั่งขณะชักความเป็นชาย ณัฐรวีทำตามอย่างว่าง่ายและอ่อนแรงทั้งกายใจ ไม่รู้ด้วยว่าเขาสั่งทำไม แล้วในที่สุดหล่อนก็รู้ว่า เขาต้องการอะไร เมฆาพ่นความสุขใส่ปากเล็กที่แทบจะหุบปากทันทีที่น้ำข้นๆ กระเด็นใส่ปากตน แต่ช้ากว่ามือใหญ่อีกข้างที่บีบแก้มหล่อนไว้ ให้ปากจิ้มลิ้มอ้ารับน้ำสวาทที่ระเบิดเข้าไปในลำคอ ณัฐรวีพะอืดพะอมอยากจะอาเจียนกับกลิ่นและรสชาติของน้ำเสน่หานั้น แต่ก็ไม่อาจคายมันออก ปล่อยให้มันไหลลงไปในท้อง เนื่องจากเมฆาเหมือนรู้ทัน นำความแข็งแรงของเรือนกายสอดเข้าไปในโพรงปากสาวความทรงจำในวันเสียสาวไม่ประทับใจเอาเสียเลย ตรงกันข้ามมันคือความทรงจำเลวร้ายที่สุดของณัฐรวี เป็นบทเรียนที่หล่อนจำฝังใจ “นี่แค่เริ่มต้น เธอต้องเจออีกเยอะ” เมฆาทำตามที่เอ่ยไว้ เขากระทำต่อหล่อนเสมือนสิ่งไม่มีชีวิต ไม่รู้สึกรู้สา ไม่รู้จักความเจ็บปวดและเสียใจ เขากระทำย่ำยีณัฐรวียิ่งกว่าทาสในเรือนเบี้ย เป็นทาสอารมณ์ที่ไม่รู้ว่า ชาตินี้จะมีวันหลุดพ้นหรือไม่ “ฉันเรียกตั้งนานแล้ว ทำไมเพิ่งมา”ณัฐรวีดึงตัวเองออกจาก

Chapter 9หญิงสาววัยย่างยี่สิบสองปีโปรยยิ้มหวานให้คนงานและสาวใช้ที่ทำงานอยู่หน้าบ้าน แก้วตาแวะทักทายตามประสาคนเพิ่งกลับมาบ้าน ก่อนเดินเข้าไปในบ้านเพื่อหาเจ้าของบ้านที่รอการกลับมาของตน “คุณป้าขา” แก้วตาคือเจ้าของเสียง หล่อนโผกอดร่างเนาวรัตน์ที่กอดตอบร่างเล็กด้วยความรักและคิดถึง “คิดถึงคุณป้าที่สุดเลยค่ะ” คำคิดถึงมาพร้อมกับปลายจมูกกดลงบนแก้มของเนาวรัตน์ทั้งซ้ายและขวา “ปากหวานเหมือนเดิมนะเราเนี่ย” “ปากหวานที่ไหนกันคะ คิดถึงคุณป้าจริงๆ ค่ะ พอว่างปุ๊บก็รีบมาหาคุณป้าเลยค่ะ” ตอนนี้แก้วตากำลังศึกษาแพทยศาสตร์ชั้นปีที่สาม หล่อนจึงไม่ได้กลับบ้านบ่อยนัก เนื่องจากเรียนหนักและต้องทำกิจกรรมกับทางมหาวิทยาลัยอีกด้วย ซึ่งเนาวรัตน์ก็รู้ถึงเหตุผล “คิดถึงแต่แม่ ไม่คิดถึงพี่บ้างเหรอ พี่น้อยใจนะ”เมฆาที่เดินถือกระเป๋าเดินทางแก้วตาเข้ามาในบ้านพูดขึ้น ก่อนไปทรุดกายนั่งข้างมารดา แก้วตารีบลุกมานั่งข้างพี่ชายนอกสายเลือด กอดและหอมพี่ชายอย่างเอาใจ “คิดถึงพี่เมฆเหมือนกันค่ะ รักพี่เมฆด้วยค่ะ”เมฆามองหน้าสาวสวยตรงหน้าที่ตนปักใจรักมานานหลายปีด้วยรอย