[17]
แต่งงานกันเถอะนะ
________________
อังเดรสะดุดลมหายใจเมื่อได้ฟังเช่นนั้น มันสะเทือนเลือนลั่นในหัวใจเขา กี่วันมาแล้วนะที่เขารู้จักทรายทอง กี่ครั้งกี่หนที่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน จนกระทั่งสิ่งมีชีวิตเล็กๆ นั่นได้ก่อเกิดขึ้นมาในท้องหล่อน แล้วทำไมเขาไม่เปิดใจให้ลูกบ้าง
ลูก ทารก เด็ก...เด็กอย่างที่เขาเคยเป็นเมื่อครั้งอดีต มันปวดใจไม่น้อยเมื่อหวนคิดถึงวันวาน แม้วันนี้สิ่งที่ขาดหายไปได้ถูกเติมเต็มแล้ว ทว่าสิ่งที่ฝังอยู่ในอกยากยิ่งที่จะถอดถอนมันออกไป
“ฉันจะเป็นพ่อที่ดีได้ไหมนิค”
“ไม่มีใครสมบูรณ์แบบนี่ครับนาย ทุกอย่างต้องค่อยเป็นค่อยไป ไม่มีใครทำเป็นทุกอย่างตั้งแต่เกิดหรอกครับ”
“นายปลอบใจเก่งนะ”
นิคยิ้มอย่างอ่อนโยนใส่กระจกมองหลัง ก่อนจะหันกลับมาที่ท้องถนนเบื้องหน้า ต่อให้เวลานี้เพิ่งเที่ยงวันแต่ถนนหนทางเมืองไทยก็ยังคลาคล่ำด้วยรถยนต์อยู่เช่นเดิม
อังเดรพ่นลมหายใจเบาๆ แล้วเอนหลังพิงเบาะ สองตาเขาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างรถ แต่สิ่งที่เห็นกลับไม่ใช่สิ่งที่ตากำลังมองอยู่ ใบหน้าของทรายทองในวันที่เจอกันครั้งแรกผุดขึ้นมาในหัว หล่อนยังยิ้มให้เขาอย่างสดใส และมันเป็นรอยยิ้มที่สะกดเขาไว้ ให้เขาต้องไป
