EP7 - บาร์ร้อนรัก (บาร์)
บาร์สบถเบาๆเมื่อลลิสฟุบลงกับซอกคอของเขา เธอพยายามขยับตัวจะลุกขึ้น แต่มันกลับทำไม่ได้แถมยังสร้างแรงสยิวบางอย่างให้กับบาร์อีกด้วย
“ลิส”
“พี่บาร์ อ๊ะ! อื้ออออออ”
บาร์ค่อยๆช้อนหน้าลลิสเงยขึ้นก่อนกดจูบดูดดึงเรียวลิ้นของเธอ ลลิสจูบไม่เป็นแม้แต่น้อย เป็นบาร์ที่นำเธอก่อน แต่ทั้งคู่กลับจูบกันอยู่นานจนลลิสเริ่มได้สติ เธอรู้สึกว่ามือของบาร์ลูบเข้ามาใต้เสื้อก่อนจyบที่เอวของเธอ
“พะ…พี่บาร์!”
“สร่างเมาไวจังนะ”
“ปะ….ปล่อยหนูก่อนได้มั้ยคะ”
บาร์กดยิ้มก่อนปล่อยลลิสออกจากตักของตัวเอง ก่อนที่เธอจะรีบเดินเข้าห้องน้ำแล้วล้างหน้าทันที แค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น เมื่อกี้หากปล่อยไปอีกนิด เธอกับบาร์อาจจะมีเซ็กส์กันไปแล้วก็ได้
“เกือบไปแล้ว”
ไม่นานเธอเดินออกจากห้องน้ำก่อนที่จะเดินตรงไปหาบาร์เพื่อให้เขาพาเธอกลับบ้าน แต่เสื้อของเธอเปื้อนไวน์สีแดงเต็มไปหมด กลับไปสภาพนี้แย่แน่ๆ
“หนูอยากกลับบ้านค่ะ”
“สภาพนี้กลับไปอาภัมจะไม่สงสัยเหรอ”
“หนู….”
“เอาเสื้อพี่เปลี่ยนไปก่อน”
สุดท้ายลลิสก็ใส่เสื้อของบาร์แทนชุดนักเรียนของตัวเอง เมื่อกลับมาถึงบ้าน ภีมค้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นบาร์มาส่งในขณะที่ลูกสาวของตัวเองก็ใส่เสื้อผ้าผู้ชายกลับมา
“สวัสดีครับอา พอดีน้องมีเล่นสีงานอำลาเสื้อผ้าเลอะไปหมดเลยครับ ผมเลยเอาเสื้อผ้าตัวเองที่ติดรถให้น้องไปเปลี่ยนครับ” บาร์เอ่ยหน้าตาเฉย
“แบบนั้นเองเหรอ” ภีมเอ่ย
“งั้นหนูขอตัวนะคะ อยากอาบน้ำค่ะ ขอบคุณนะคะพี่บาร์ที่มาส่ง”
ลลิสรีบเดินขึ้นห้องทันที ก่อนจะนะ้งลงหน้ากระจักพรางมองเสื้อที่เธอใส่แล้วนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดก่แนหน้า วินาทีที่เธอจูบกับเขา มันเหมือนฝันเลย เพราะเธอไม่เคยคิดว่าบาร์จะสนใจสาวเรียบๆแบบเธอ เพราะสเป็กบาร์คงมีแค่สาวสวยๆ หุ่นดีๆเท่านั้น
ครืด ครืด บาร์สายเข้า
(ค่ะพี่บาร์)
(รีบอาบน้ำซะจะได้สดชื่น คืนนี้พี่โทรหา) บาร์
(คะ..ค่ะ)
(เรามีเรื่องต้องคุยกัน)
(คะ?)
(เอาเถอะ คืนนี้พี่โทรไปรับด้วยเข้าใจมั้ย) บาร์เอ่ย
(เข้าใจค่ะ)
ทางด้านบาร์ที่กลับเข้าบ้านก่อนที่จะมาถึงแล้วนอนแผ่ลงบนเตียงอย่างหมดแรง ก็เล่นไม่ได้นอนเลยเลยตั้งแต่งานวันเกิดจบแล้วลากยาวมาจนป่านนี้
"เป็นไง เห็นไอ้ภีมบอกมึงไปรับน้องเมื่อเช้า?"
"แปลกตรงไหนพ่อ"
"แปลกที่มึงนี่แหละ มึงคิดจะทำอะไรคิดให้ดีๆนะกูเตือนเพราะกูรู้จักมึงดีและก็รู้จักไอ้ภีมดีเหมือนกัน" เบย์ผู้เป็นพ่อเอ่ย
"พ่อคิดมากไปแล้วมั้งครับ ผมขอตัวนอนก่อนนะครับ"
บาร์ที่หลับตาลงก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทรา ชายหนุ่มนอนหลับด้วยร่างกายที่อ่อนเพลียไม่น้อย หลับยาวจนไม่ได้เวลาหรือรู้สึกตัวว่ากี่โมง
ทางด้านหญิงสาวที่นั่งมองโทรศัพท์เมื่อชายหนุ่มบอกว่าจะโทรมาให้เธอคอยรับสาย แต่กระทั่งเกือบ5ทุ่ม บาร์ก็ยังไม่โทรมา เธอกำลังคาดหวังอะไร เขาคงแค่อยากสนุกให้เธอรอเล่นๆก็ได้ ปกติบาร์ไม่ค่อยสนใจเธอมากนัก
แต่สำหรับลลิส บาร์เป็นผู้ชายคนเดียวที่เธอแอบรักมาตั้งแต่เด็กๆ เมื่อก่อนโตมาด้วยกันกระทั่งบาร์เริ่มเข้าสู่วัยรุ่นในขณะที่ลลิสยังเด็ก ทั้งคู่เริ่มห่างกันในช่วงที่บาร์ไปเรียนที่ต่างประเทศ ความสัมพันธ์ระหว่างมั้งคู่เป็นพี่น้องที่ดีต่อกันเสมอมา กระทั่งเข้ากลับจากต่างประเทศ บาร์ก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน เธอแทบคุยอะไรกับเขาไม่ได้เลยสักคำ
"เฮ้อ"
ลลิสปิดไฟเข้านอนในคืนนั้นโดยที่เธอเลิกหวังที่บาร์จะโทรมา กระทั่งเช้า วันนี้เธอตื่นแต่เช้าเพื่อมาทำขนมที่เป็นงานอดิเรกที่เธอรักและเธอก็ทำมันได้ดี บ้านหลังใหญ่นี้แสนเงียบเหงา ภีมผู้เป็นพ่อออกไปพบลูกค้า เหลือเพียงแค่แม่บ้านและบอดี้การ์ดเท่านั้น ลลิสใช้ชีวิตแบบนี้จะชิน แต่มีบางเวลาที่รู้สึกเหงา อยากมีแม่คอยให้คำปรึกษาเวลาที่พ่อไม่อยู่ แต่จริงๆภีมทำหน้าทั้งพ่อและแม่ได้ดีเสมอมา
"คุรหนูทำอะไรแต่เช้าคะ" แม่นมที่เลี้ยงเธอมาตั้งแต่เล็กๆเอ่ยขึ้น
"หนูจะทำชีสเค้กค่ะวันนี้"
"ทำไมไม่นอนพักอีกสักหน่อยค่ะ คุณหนูของนมนอนน้อยมาหลายคืนแล้วนะคะ" แม่นมเอ่ย
นมจันทร์ไม่ต้องห่วงนะคะ หนูสบายมากค่ะ"
"คุณหนูของนมยิ่งโตยิ่งน่ารักนะคะ เรียบร้อยอ่อนหวานมากๆเลยนะคะ"
"นมก็ชมหนูจนหนูเขินแล้วค่ะ" ลลิสเอ่ย
"คุณหนูทำเลยมั้ยคะ เดี๋ยวนมช่วย"
บาร์ที่มีงานด่วยยุ่งจนลืมสิ่งที่พูดกับลลิสไว้กระทั่งมันผ่านมาหลายวัน ด้วยความเคยชิน เขาใช้ชีวิตในแบบของตัวเองที่ใช้เวลากลางคืนไปกับการทำในสิ่งที่ชอบ ครึ่งวันเช้านอน ช่วงบ่ายทำงานของบริษัทตัวเอง จนลืมไปว่าตอนนี้เขามีลลิสที่รอเขาอยู่
"เวรแล้ว!"
บาร์ที่เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าบอกให้ลลิสรอรับสายที่เขาจะโทรหาเมื่อหลายวันก่อน จนกระทั่งวันนี้เขาก้ไมไ่ด้โทรหาสักสาย ลลิสไม่เคยโทรหาเขาก่อน เขาจึงลืมไปสนิท
บาร์คิดว่าลลิสคงโกรธหรืออาจจะแค่งอนเพราะเธอไม่รับสายที่เขาโทรหา รกระทั่งเพื่อนๆเอ่ยขึ้น
"ไอ้บาร์ ไม่เห็นน้องลลิสเลย สรุปมึงไม่รับคำท้ากู?" เพื่อนสนิทเอ่ย
"อาทิตย์หน้าไปเที่ยว มึงเตรียมเงินมาจ่ายกูด้วยแล้วกัน" บาร์เอ่ย
"ไอ้บาร์ มึงนี่แม่งได้ยินคำท้า คำเดิมพันไม่ได้เลยจริงๆว่ะ ไม่มียอม"
"ชีวิตกูคือการเดิมพัน" บาร์เอ่ย
"แต่เอาจริงๆนะ น้องลลิสน่ารักดี กูชอบ มึงพนันได้แต่อย่าฟาดน้องมันละ กูจะจีบ" เพื่อนสนิทเอ่ย
"ลิสจืดจะตายไม่ใช่สเป็กมึงหรอก ลิสหวานกว่าที่มึงคิดเยอะ" บาร์เอ่ย
"ก็ไม่ใช่สเป็กมึงเหมือนกันนี่หว่า"
"เออไม่ใช่ กูไปก่อนนะมีธุระ"
บาร์ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มก่อนขับรถออกจากคลับสุดหรูแล้วตรงไปที่บ้านของลลิส วันนี้เขารู้มาว่าภีมผู้เป็นพ่อของเธอไม่อยู่บ้าน เขาจึงเลือกจอดรถที่หน้าบ้านก่อนส่งข้อความหา ไม่รู้ว่าเธอจะยอมอ่านมั้ย
สุดท้ายข้อความขึ้นอ่านแล้ว แสดงว่าลลิสเล่นโทรศัพท์ แม้เวลานี้จะดึกหน่อย แต่ปกติเธอก็ไม่น่าจะหลับลึกจนไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ หญิงสาวตัวเล็กเดินออกมาถึงประตูรั้วก่อนจะขมวดคิ้วบางเมื่อเห็นบาร์ที่ยืนอยู่หน้าบ้าน
"พี่บาร์?"
"ไม่รับสายพี่โกรธพี่เหรอ" บาร์เอ่ย
"โกรธพี่เรื่องอะไรคะ?"
"ก็เรื่องที่พี่หายไปหลายวันไมไ่ด้โทรหาไง พี่มีงานด่วนของพ่อยุ่งจนแทบไม่ได้นอน" บาร์เอ่ย
"ค่ะ พี่มาหาหนูตอนนี้มีอะไรหรือเปล่าคะ"
"ไปเที่ยวกัน" บาร์เอ่ย
"คะ?? ตอนนี้??" ลลิสเอ่ยอย่างตกใจ
"ใช่ตอนนี้เลย ทางสะดวก"
