“ทำไมออกมานอนคนเดีงยวมืด ๆ” เสียงทุ้มดังขึ้นข้าง ๆ ทำให้เธอสะดุ้งพร้อมลืมตาขึ้นสบตาคมทันที
เธอไม่ตอบแต่กลับใช้มือดันตัวขึ้นนั่งคู่กับเขา ดวงตากลมจ้องมองไปในท้องทะเลสะท้อนสีนิลของราตรี
“ถึงที่นี่จะไม่มีอันตราย แต่คุณอาจไม่สบายได้เพราะมานั่งตากลมและไอน้ำทะเลแบบนี้”
เธอไม่ตอบแต่ใช้มือดันตัวเองลุกยืนเตรียมเดินหนี
“จะไม่พูดกันอีกเลยใช่ไหมหนูนิด” เสียงทุ้มเรียกให้ปลายเท้าที่กำลังจะก้าวเดินหยุดนิดหนึ่งก่อนจะก้าวต่อ
“โกรธผมมากนักหรือไง” เขาลุกขึ้นเดินมารั้งมือเรียวของเธอไว้
“ปล่อยค่ะ”
เธอหลบตาซ่อนใบหน้าร้อนผ่าว จะให้เธอบอกเขาได้อย่างไรว่าไม่ได้โกรธแต่อายและยังไม่พร้อมจะสู้หน้าเขาเท่าไรนัก ก็แค่เขาจับมือเธอก็ดันใจสั่นยิ่งกว่ากลองศึก ภาพหวามเมื่อยามบ่ายพุ่งเข้ากระแทกลงกลางใจทำให้เธอรู้สึกอายจนทำหน้าไม่ถูกเสียมากกว่า
“จะกลับจริง ๆ ใช่ไหม”
“ค่ะ”
“ผมจะเดินไปส่ง”
เธอก้มหน้ามองปลายเท้าตัวเองไปตลอดทาง ไม่แม้แต่จะเหลือบแลมองคนข้างกายที่ตามออกมาและกำลังเดินตามไปส่งเธอ ความอายทำให้เธอยังไม่กล้ามองหน้าเขาเท่าไรนักและดูเหมือนชาญชัยจะไม่ค่อยเข้าใจ เขาคิดว่าเธอโกรธกับเรื่องเมื่อยามบ่ายซึ่งเขารู้สึกผิดที่ทำก
