“ป่านจ๋า อย่าไวนักสิที่รัก”
ไม่เพียงหญิงสาวจะไม่สนใจคำทักท้วงของสามี เธอยังคงขยับกายเข้ายึดเอ็มเจ็ดสิบเก้าของสามีที่บรรจุกระสุนไว้จนเต็มแม็ก เพียงไม่นานเธอก็สามารถปลดอาวุธเข้ายึดพื้นที่ได้สำเร็จโดยละม่อม ผู้ก่อการรักยอมสยบให้กับเธอโดยดีพร้อมเสียงครางกระเส่าก่อนที่เสียงกริ่งสัญญาณเตือนให้ระวังผู้บุกรุกหน้าบ้านจะดังขึ้นแจ้งให้เจ้าของบ้านรีบเคลียร์สนามรบแห่งความรักของทั้งคู่โดยเร็วที่สุด
ใบหน้าแดงก่ำของภรรยาที่เดินนำสองหนุ่มสาวเข้ามาในห้องรับแขกที่กลายเป็นสนามรบชั่วคราวของเขาและเธอเมื่อสักครู่เข้ามาก่อนทำให้อัศวินก้มใบหน้าลงเล็กน้อยเพื่อซ่อนรอยยิ้ม
เขาทราบว่าเธอคงกำลังเขินเมื่อร่างกายไร้แพนตี้เพราะความรีบทำให้เธอไม่มีเวลาหาแพนตี้ของตนที่ถูกเขาเหวี่ยงทิ้งอย่างไม่ไยดีก่อนหน้านั้น จึงไม่รู้ว่ามันไปตกอยู่ ณ ส่วนใดของห้องรับแขกกว้างนี้
“เจอไหมคะ” ปานชนกเดินมากระซิบถามสามีทั้งที่ยังเขิน
“ยังไม่เจอจ้ะ หวังว่าคนเจอคงไม่ใช่สองคนนั่นนะ” เสียงทุ้มกล่าวกลั้วหัวเราะเบา ๆ
“มีอะไรกันหรือเปล่าคะ” วนิดาเอียงศีรษะเล็กน้อยในขณะที่ชาญชัยจ้องมองเจ้าของบ้านสาวนิ่ง ๆ
“ปะ...เปล่าจ้ะ ไม่มีอะไร” ปานชนกรีบปฏิเสธทั
