“ผมเสียใจและขอโทษที่ทำให้คุณเสียน้ำตาเพราะคนไร้ค่าอย่างผม” คำกระซิบของเขาเรียกน้ำตาของเธอได้อีก”อย่าร้องไห้อีกเลยนะหนูนิด ผมขอโทษที่ทำให้คุณเสียใจ”
“คุณไม่เคยรู้หรอกว่า คุณทำให้ฉันเสียใจมากี่ครั้งเพราะในสายตาของคุณไม่เคยมีฉันเลย ฉันยอมแพ้แล้ว ต่อไปฉันจะไม่เรียกร้องให้คุณหันมามองฉันอีก กรุณาอย่ามาทำให้ฉันไขว้เขวอีกเลยนะ เลิกยุ่งกับฉัน ไม่ต้องมาทำให้ฉันหวั่นไหวเพราะคุณอีกจะได้ไหม” เธอผลักอกเขาพลางช้อนตามองอย่างตัดพ้อ
“ถ้าคุณไม่ทำให้ผมไขว้เขวก่อน ผมคงไม่คิดจะยุ่งกับคุณเลยหนูนิด ผมไม่เคยต้องการดึงให้ชีวิตคุณตกต่ำลงมาเพราะคบคนอย่างผม แต่คุณก็ดื้อได้น่ารักเหลือเกิน ทั้งที่ผมพยายามหนีคุณแล้ว คุณยังคงตามมาหลอกผมได้แม้กระทั่งในฝันเพียงเพราะผมเคยเห็นคุณเปลือยไปทั้งตัวแบบนั้นแค่ครั้งเดียว”
คำพูดของเขาทำให้ดวงตากลมขยายขึ้น ใบหน้านวลแดงก่ำอย่างเขินอาย ยิ่งเขาพูดต่อเธอก็ยิ่งเขิน
“คุณไม่รู้หรอกว่าตั้งแต่นั้นมา ผมต้องตื่นมาช่วยตัวเองทุกครั้งที่ฝันเห็นคุณ เพราะความฝันค้างคาที่ไม่มีวันถึงจุดหมาย เห็นไหมว่าคุณตามหลอกหลอนผมแม้กระทั่งในฝันจนผมเดือดร้อนแค่ไหน แล้วอย่างนี้จะให้ผมปล่อยคุณไปได้ยังไงฮึ หนูนิด”
