“คุณลูกแพรเธอเป็นลมไปเฉย ๆ ผมแค่ขอไปส่งเธอที่โรงพยาบาล แล้วจะกลับไปอธิบายให้คุณฟัง”
“ทำไมต้องโทร.บอกป่านด้วย”
“เพราะผมกลัวคุณเข้าใจผิดอีกถ้าบังเอิญต้องเจอนักข่าวที่โรงพยาบาล”
“ถ้าป่านไม่อนุญาตละคะ” เธอลองเชิง
“ผมเชื่อฟังป่านทุกอย่างอยู่แล้วครับยอดรัก” อัศวินอ้อนไปตามสาย
น้ำเสียงทุ้มเอ่ยนุ่ม ๆ ประกอบกับสีหน้าเป็นธรรมชาติของอัศวินทำให้แพรพลอยอมยิ้มมองเขาอย่างเอ็นดู ความรักของอัศวินที่มอบให้กับปานชนกทำให้เธอรู้สึกไม่แปลกใจเลยว่าทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงเลือกพระเอกหนุ่มแทนผู้ชายหน้าดุ ดวงตาขึงเครียดทั้งวันอย่างอสิรวิส
“คุณลูกแพรครับ/ยายลูกแพร” เสียงทุ้มที่เอ่ยใกล้ ๆ กับเสียงแหลมของรุ่นพี่เรียกสติของเธอกลับมา
“เอ่อ...ค่ะพี่ส้ม คุณวิน”
“เป็นอะไร เหม่อเชียว”
“เปล่าค่ะ คุณสายป่านว่ายังไงบ้างคะ” เธอยิ้มเจื่อนก่อนเอ่ยถามอัศวิน
“ไม่ว่าอะไรครับ ป่านเข้าใจผมดี” อัศวินตอบยิ้ม ๆ
“ขอบคุณมากค่ะ ดิฉันเกรงใจคุณวินกับคุณสายป่านมากจริง ๆ”
“ไม่เป็นไรครับ เราไปกันเลยดีกว่า”
“ใช่จ้ะ รีบไปตรวจซะ ฝากลูกแพรด้วยนะคะคุณวิน”
“ครับพี่ส้ม”
รถยนต์แบบสปอตร์คันหรูแล่นด้วยความเร็วระดับปานกลางมุ่งหน้าไปโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง
