“ตามใจสิ เดี๋ยวฉันรอในรถคุณดลนะ จอดอยู่ตรงนั้นเห็นไหม” แพรจันทร์ชี้มือไปยังรถของอนาดล
“อื้ม...เดี๋ยวฉันตามไป”
แพรพลอยเดินย้อนกลับมาที่รถโดยไม่ทันมองใบหน้าแฝดสาวที่มีรอยยิ้มร้ายกระจายไปทั่วใบหน้า
“ทำไมออกมาไวจังครับคุณลูกแพร” อัศวินขมวดคิ้วพร้อมลดกระจกลงมองหญิงสาวด้วยความแปลกใจเมื่อเธอเดินกลับมาทั้งที่เพิ่งเข้าไปได้ไม่นาน
“คือ...บังเอิญลูกแพรเจอน้องสาวค่ะ เขาอยากไปไหว้แม่ ลูกแพรเลยคิดว่าจะไปกับน้องก่อนเดี๋ยวค่อยมาหาหมอทีหลัง คุณ วินกลับเลยก็ได้นะคะ ขอบคุณที่เป็นห่วงลูกแพร”
“อย่างนั้นเหรอครับ”
“ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ”แพรพลอยกล่าวพร้อมกับเดินย้อนกลับไปยังรถสปอร์ตคันหรูซึ่งอัศวินก็มองตามร่างเพียวระหงไปจนเห็นเจ้าของรถถนัดตา คิ้วเข้มถึงกับขมวดมุ่นเมื่อเห็นอนาดล
“ทำไมถึงไปกับไอ้หมอนั้นนะ ไอ้นี่ไว้ใจได้ที่ไหนกัน” อัศวินรู้สึกเป็นห่วงหญิงสาวจนไม่สามารถทิ้งเธอไปแบบนี้ได้ เมื่อรถยนต์คันดังกล่าวแล่นออกไปสักครู่เขาจึงขับตามไปห่าง ๆ โดยไม่ให้เจ้าของรถคันหน้าสังเกตว่าเขาตามมา
“เอ๊ะ...ทำไมไปทางนี้ล่ะลูกจันทร์” แพรพลอยท้วงเมื่อรถของ อนาดลแล่นออกนอกเส้นทางไปวัดที่เก็บเจดีย์บรรจุอัฐิของมารดาไว้
“เดี๋ยว
