วนิดาแสร้งเบือนหน้าหลบสายตาของชาญชัยที่บังเอิญสบกันด้วยการหันมาคุยกับพฤทธิ์หลังจากที่แอบมองท่าทีที่เขามีต่อแพรพลอยอยู่ครู่ใหญ่ เธอยอมรับว่ารู้สึกร้าวลึกในหัวใจเมื่อเห็นสายตาแสดงความรู้สึกของการ์ดหนุ่มที่ทอดมองหญิงสาวที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพี่สะใภ้ของตน
“คุณนิด คุณชาญคะ” เสียงแพรพลอยดังปลุกภวังค์ความคิดของชาญชัยที่กำลังรู้สึกสับสนกับความรู้สึกของตนเองทันที
“ครับ”
“คะพี่ลูกแพร” วนิดาเดินมาทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ หญิงสาว
“แพรขอร้องอะไรคุณนิดกับคุณชาญสักเรื่องได้ไหมคะ”
“ได้สิคะพี่ลูกแพรต้องการให้นิดทำอะไรบอกนิดได้เลยค่ะ” วนิดาส่งยิ้มให้หญิงสาว
“กรุณาอย่าบอกเรื่องของพี่ให้คุณอสิรวิสทราบได้ไหมคะ”
“ทำไมละคะ” วนิดาขมวดคิ้ว
“กรุณาอย่าถามอะไรพี่ตอนนี้เลยนะคะ พี่แค่ต้องการเวลาอยู่กับตัวเองอีกสักพัก กรุณาเถอะนะคะ” แพรพลอยมองสบตาทั้งคู่อย่างขอร้อง
“เอ่อ...ก็ได้ค่ะ ถ้านั่นจะทำให้พี่ลูกแพรสบายใจ” แม้จะลังเลและไม่สบายใจนักแต่วนิดาก็ต้องตอบตกลง
“ครับ” ชาญชัยตอบรับเมื่อดวงตาอ้อนวอนของหญิงสาวเหลือบสบกับเขาเพื่อขอคำสัญญา
“ขอบคุณมากค่ะ”
หลังจากทุกคนแยกย้ายกลับกันไปแล้ว ภายในห้องจึงมีเพียงคนไข้และคนเฝ้าไข้อย่างส้มท
