“คะน้าขอตัวไปเข้าห้องน้ำสักครู่นะคะ” เมื่อเจ้านายพยักหน้าให้เธอจึงหมุนตัวเดินหนีภาพบาดตาตรงหน้าออกมา หวังเพียงจะให้เวลากับตัวเองเพื่อทำใจ โดยไม่คิดเลยว่าเวลาที่เสียไปในห้องน้ำนั้นแทบไม่ช่วยอะไรเลยเมื่อเดินออกมาแล้วพบว่ามีใครอีกคนดักรอกันอยู่ ใครบางคนที่ไม่ควรมาอยู่ที่นี่ ในเวลานี้เลยสักนิด!
“คุณกิต!” แม้จะตกใจแต่ก็ต้องทำตัวให้เป็นปกติโดยเร็วที่สุด ในขณะที่ในใจนั้นชอกช้ำเหลือจะกล่าว เพราะแค่การเผชิญหน้ากัน เขายังต้องทำอย่างหลบซ่อนๆ ราวกับว่ากลัวคนสำคัญจะมาเห็นก็ไม่ผิด ทั้งหมดนี้ยิ่งทำให้รู้ว่าตัวเองไร้ค่าเพียงใด!
“มาทำอะไรที่โรงพยาบาล ไม่สบายตรงไหน!” เขาถาม ก่อนจะลอบมองคนตรงหน้าอย่างสำรวจ ยิ่งได้เห็นสภาพของเธอก็ยิ่งโกรธ ทำไมไม่รู้จักดูแลตัวเองบ้างเลย แล้วตัวนั่นยังจะผอมไปกว่านี้ได้อีกไหมนะ!
“ไม่เป็นอะไรค่ะ คะน้าแค่มาเป็นเพื่อนคุณเรย์เฉยๆ” เดือดร้อนเธอที่ต้องให้คำตอบ แม้ว่ามันจะเป็นคำโกหกคำโตก็เถอะ
“ทำไมผอมขนาดนี้กินข้าวกินปลาบ้างรึเปล่า” คำถามที่เต็มไปด้วยความห่วงใยจากเขา ยิ่งทำให้ใจคนฟังเจ็บลึกมากกว่าเก่า
จำเป็นด้วยหรือ
