เมื่อรู้แบบนี้แล้วถึงได้หันไปหาอีกคนที่ยืนอยู่ไม่ไกล คนที่ไม่ว่าจะเมื่อไหร่เวลาไหน ก็พร้อมยื่นมือเข้ามาช่วยกันตลอดเวลา
“ฝะ…ฝากยัยเรย์…”
“ครับท่าน ผมสัญญาว่าจะดูแลคุณเรย์ให้ดีที่สุด ท่านไม่ต้องห่วงนะครับ”กล้าตะวันรับปากอย่างไม่ต้องคิดให้เหนื่อย ต่อให้คนตรงหน้าไม่ร้องขอ เขาก็ไม่เคยคิดจะปล่อยมือจากคนข้างกายอยู่แล้ว
ทั้งหมดนี้คือคำสัญญา
ที่เขาจะไม่มีวันทำให้ท่านต้องผิดหวัง!
“ขอบใจเธอมากนะกล้า ขอบใจมากจริงๆ หนูอยู่กับพี่เขานะลูก พ่อเชื่อว่ากล้าตะวันจะปกป้องดูแลลูกของพ่อได้…” เสียงที่แต่ก่อนเคยหนักแน่น บัดนี้ค่อยๆ แผ่วลงอย่างน่าใจหาย ก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบสงัดลง พร้อมๆ กับลมหายใจสุดท้ายที่หลุดลอย..
“พะ…พ่อคะ พ่อ!”
เป็นอีกครั้งที่กล้าตะวันต้องคว้าตัวคนที่กำลังร้องไห้แทบขาดใจเข้ามากอดและเขาต้องใช้เวลาพักใหญ่เธอถึงยอมสงบลงได้
“ปล่อยท่านไปเถอะนะครับ ให้คุณพ่อได้พัก ท่านเหนื่อยมามากแล้ว…”คนที่เพิ่งจะสูญเสียคนสำคัญหนึ่งเดียวในชีวิตไปอย่างไม่มีวันหวนกลับพยักหน้ารับทั้งน้ำตา หากนี่เป็นปรารถนาสุดท้ายของท่านเธ
