อีกมุมหนึ่งในยามค่ำคืนสงบที่โรงเตี๊ยมไป๋อวิ๋น แสงจันทร์ทอดเงายาวผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้อง ซูหรงยังคงนั่งอยู่ใต้โคมไฟในห้องส่วนตัวของนาง เบื้องหน้าคือกาน้ำชาที่เย็นลงแล้ว หนังสือเปิดค้างอยู่ แต่ไม่มีผู้ใดสนใจตัวอักษรอีกต่อไป
เสียงเปิดประตูไม้เบา ๆ ดังขึ้น นางไม่จำเป็นต้องเงยหน้าก็รู้ว่าใคร
“เจ้าเสร็จธุระแล้วหรือ?” ซูหรงเอ่ยขึ้น ก่อนจะจ้องมองสามีที่เพิ่งเปิดประตูเข้าม อวี้ไป่เฉินหยุดยืนเงียบครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินเข้ามา วางถุงผ้าลงบนโต๊ะใกล้ประตูอย่างระมัดระวัง แล้วหันมาเงียบ ๆ ก่อนจะยิ้มให้จาง ๆ ซูหรงหลุบตาลง ลูบนิ้วเบา ๆ ที่ขอบถ้วยชา
“รู้ได้เช่นไรว่าข้ามีธุระ ไม่ใช่แค่ออกไปเดินชมจันทร์”
“เจ้าซ่อนจดหมายไว้ใต้ชายเสื้อ เหมือนทุกครั้งที่เจ้า แอบติดต่อใครบางคนโดยไม่บอกข้า ที่ผ่านมาข้าแสร้างทำเป็นไม่รู้ แต่การเกิดเรื่องจอมยุทธ์บุกมาหาเจ้าเมื่อวันก่อน ข้าคงจะนิ่งไว้ไม่ได้อีก”
นางเงยหน้าขึ้น ดวงตาคมปลาบสบสายตาเขา อวี้ไป่เฉินสะดุ้งเล็กน้อย มุมปากกระตุกเบา ๆ ราวกับรู้ตัวว่าถูกจับได้อีกครั้ง เขาถอนหายใจ หยิบจดหมายออกมาจากชายเสื้อ ยื่นให้ภรรยา
“ถ้าเจ้าอยากดู ก็เชิญตามสบายเลย”
ซูหรงรับจดหมายมา เปิดอ
