เสียงรอบข้างเงียบงันจนเหมือนทั้งหมู่บ้านหยุดหายใจ…
อู๋เป่ยสูดลมหายใจลึก ลำแสงอ่อนของยามเช้าสะท้อนบนเสื้อผ้าของเขา ไอพลังปราณสีครามไหลออกมาจากร่าง หมุนวนรอบตัว แล้วไปนรวมกันที่มือขวา บรรยากาศรอบกายเปลี่ยนไปจนเสี่ยวซุ่ยสัมผัสได้จากระยะไกล ราวกับอุณหภูมิในอากาศลดลงฉับพลัน
เขาก้าวเท้าซ้ายไปข้างหน้า ฝ่ามือขวาซัดออกไปกลางอากาศ จากนั้นคลื่นพลังปราณทรงกลมก็พุ่งออกจากฝ่ามืออู๋เป่ย เสียงระเบิดดังขึ้นในอากาศดังสนั่น!
เฉินอี้เบิกตากว้างในเสี้ยววินาที ก่อนจะใช้ท่าปทุมยาตราหมุนกายออกด้านขวา เฉียดฉิวเพียงเสี้ยวกระเบียด!
คลื่นพลังพุ่งผ่านไป กระแทกต้นไม้ด้านหลังจนบังเกิดรอยแตกบนลำต้นราวกับคนเอาค้อนไปทุบ รอยขาดที่ปลายชายเสื้อของเฉินอี้ และบาดแผลถลอกเล็ก ๆ ที่แขนซ้าย บ่งบอกว่าหากเขาหลบช้ากว่านี้แม้เพียงนิดเดียว ผลคงไม่อาจคาดเดา
คนดูรอบข้างเริ่มหายใจแรง บางคนเผลอจับมือแน่น บ้างเบิกตากว้างด้วยความระทึก
“เจ้าหนุ่มผู้นี้... หลบได้หวุดหวิดจริง ๆ” ผู้เฒ่าคนหนึ่งพึมพำเบา ๆ
“กระบวนท่าที่สาม ฝ่ามือคลื่นสวรรค์ เจ้าหลบได้ ต่อไปครั้งที่สี่” อู๋เป่ยกล่าวพลางโคจรพลังอีกครั้ง เตรียมจะยิง คลื่นพลังครั้งที่สี่ ฝ่ามือขวาข
