รุ่งเช้าหลังเจ้านายทั้งสองออกเดินทางไปประมาณห้าวัน ท้องฟ้ายังเจือสีหมอกอ่อน เสียงไก่ขันแว่วจากท้ายหมู่บ้าน เสี่ยวซุ่ยตื่นขึ้นแต่เช้าเช่นเคย ล้างหน้าที่บ่อน้ำด้านหลังโรงเตี๊ยม ก่อนจะเข้าไปช่วยเตรียมของในครัว
หลังจากสามีภรรยาเจ้าของกิจการได้สั่งงานแจกแจงแก่บ่าวทั้งหลายเรียบร้อยแล้ว โรงเตี๊ยมตอนนี้ก็อยู่ภายใต้ความดูแลขอ พี่หลิน หญิงวัยกลางคนผู้เคยทำงานในจวนใหญ่มาก่อน นางเป็นใหญ่รองเพียงสามีภรรยาเจ้าของโรงเตี๊ยมเท่านั้น อีกทั้งยังได้รับมอบหมายให้เป็นผู้จัดการงานครัวหลักในยามที่เจ้านายไม่อยู่
“เสี่ยวซุ่ย ไปเรียกเจ้าหนุ่มเฉินอี้ให้ไปจ่ายตลาดที ข้าจะเตรียมของไว้ทำซุปเงาะเห็ดหลินจือตามที่คุณชายอวี้ชอบเสียหน่อยก่อนเขากลับมา” พี่หลินบอกขณะจัดเตรียมเครื่องปรุงในห้องครัว พลางส่งกระดาษจดรายการให้เสี่ยวซุ่ย
บ่าวหญิงผู้เคยเป็นเซียนพยักหน้ารับคำ แล้วเดินออกไปยังเรือนเล็กด้านหลังที่เป็นที่พักพวกบ่าว เพื่อจะไปตามเฉินอี้ แต่ก็พบเขาที่ลานหลังโรงเตี๊ยม กำลังกวาดลานไป ก้าวหมุนท้าวทบทวนวิชนยุทธ์ไป นางก็กล่าวขึ้นอย่างประหม่า
“พี่หลินเรียกท่านให้ไปตลาดเจ้าค่ะ...” เสี่ยวซุ่ยร้องบอก เฉินอี้ก็หันมามอง พร้อมยิ้มบ
