เสียงลมยามสายพัดเอื่อยไปทั่วลานเบื้องหน้าโรงเตี๊ยม กลีบดอกไม้บางหลุดร่วงลงจากกิ่งไม้ ดั่งรับรู้ว่าศึกสำคัญอีกฉากกำลังจะเริ่มต้นขึ้น
เฉินอี้ยืนนิ่ง สายตาสงบ เผชิญหน้ากับเถียนจั่วผู้เกร็งนิ้วเรียวยาวเป็นกรงเล็บ พลังสีเหลืองทองจากลมปราณจากสาหุบเขาเฉินหง แผ่ออกจากฝ่ามือของเขาแปรปรวนดั่งกรงเล็บอินทรีขยุ้มเหยื่อ
ขณะนี้เสียงฝีเท้าของคนรอบข้างเงียบลงหมด แม้แต่เสียงลมหายใจของเสี่ยวซุ่ยที่ยืนอยู่ใกล้รั้วก็แผ่วเบาราวกับไม่กล้ารบกวนบรรยากาศ
“เตรียมใจไว้ให้ดี เจ้าหนุ่ม!” เถียนจั่วตะโกนก่อนจะพุ่งเข้าใส่เฉินอี้ด้วยความเร็วราวสายฟ้า กรงเล็บอินทรีแหวกอากาศจนสายลมยังเสียงหวีด
ทว่าเฉินอี้ไม่ถอยหนี เขาหายใจอย่างสงบ ย่างก้าวเบาและนุ่มนวล ร่างหมุนออกด้านข้างเป็นเสี้ยววงกลม ซึ่งเป็นการก้าวเท้าอย่างวิชา “ปทุมยาตรา” ท่วงท่าที่เคยใช้เบี่ยงแรงปะทะได้ในครั้งก่อน ๆ นั่นทำให้กรงเล็บที่แทงเข้ามาต้องพลาดเป้า
ทว่าเถียนจั่วเคยโดนเล่นงานด้วยการก้าวเท้าแบบนี้มาก่อน เมื่อเขาแทงแนวตรงพลาด เขาก็หมุนตัวพร้อมฟาดข้อมือทแยงลง เปลี่ยนทิศทางเป็นตะปบแนวเฉียง จะเล่นงานเฉินอี้ให้ได้
แต่เฉินอี้กลับยิ้มบาง ๆ แล้วพลิกฝ่ามือขวา รับข้อม
