แม็กซ์มองหน้ามินตราด้วยแววตาที่จริงจังและเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เขารู้ว่าท่าทีที่ห่างเหินของเธอเป็นผลมาจากการเข้าใจผิดเรื่องฟ้า และเขาต้องการที่จะอธิบายทุกอย่างให้เธอเข้าใจ
“มิน… เรื่องฟ้า… มันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิด” แม็กซ์เริ่มด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
มินตรามองหน้าเขาด้วยความสงสัย “แล้วมันเป็นยังไงคะ? ฉันเห็นคุณสองคนดูสนิทสนมกันมาก”
“ฟ้าเป็นเพื่อนเก่าแก่ของผมตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม เราไม่ได้เจอกันนานมากแล้วจริงๆ การที่เธอมาที่นี่เป็นเรื่องบังเอิญ” แม็กซ์อธิบายอย่างตรงไปตรงมา “แต่… ผมยอมรับว่าตอนที่เจอเธอ ผมก็รู้สึกดีใจที่ได้เจอเพื่อนเก่า”
มินตรายังคงมองเขาด้วยความไม่แน่ใจ “แค่นั้นจริงๆ เหรอคะ?”
“ใช่ครับ แค่นั้นจริงๆ” แม็กซ์ยืนยัน “ความรู้สึกที่ผมมีต่อคุณ… มันแตกต่างออกไป”
มินตราเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่แผ่วลง “แตกต่าง… ยังไงคะ?”
แม็กซ์สูดลมหายใจลึกๆ รวบรวมความกล้าที่จะเปิดเผยความรู้สึกที่แท้จริงในใจ “ตั้งแต่ที่เราได้รู้จักกัน… ตั้งแต่ที่เราทะเลาะกัน… ตั้งแต่ที่คุณแสดงความห่วงใยเล็กๆ น้อยๆ ให้ผม… ผมเริ่มรู้สึกว่าคุณไม่ใช่แค่แม่ค้าส้มตำที่ผมบังเอิญเจอ”
เขาก้าวเข้าไป
