กาลเวลาผันผ่าน เข้มและพราวใช้ชีวิตคู่ร่วมกันอย่างมีความสุขในบ้านหลังเล็กๆ กลางทุ่งรวงทอง ลูกๆ ต่างเติบโตมีครอบครัวของตนเอง แต่สายใยรักและความผูกพันในครอบครัวยังคงแข็งแกร่ง พวกเขามักจะกลับมาเยี่ยมเยียนพ่อแม่และใช้เวลาร่วมกันที่บ้านอันแสนอบอุ่นแห่งนี้
เข้มในวัยเกษียณยังคงเป็นที่รักและเคารพของชาวบ้าน แม้จะวางมือจากการเป็นปลัดอำเภอแล้ว แต่เขาก็ยังคงให้คำปรึกษาและช่วยเหลือชุมชนในด้านต่างๆ ด้วยประสบการณ์และความรู้ที่สั่งสมมาตลอดชีวิต พราวในวัยเดียวกันก็ยังคงเป็นศูนย์รวมจิตใจของครอบครัวและหมู่บ้าน เธอเป็นที่พึ่งของลูกหลานและเพื่อนบ้านเสมอ
ร่างกายอาจจะร่วงโรยไปตามวัย แต่จิตใจและความรักของเข้มและพราวกลับยังคงสดใสและมั่นคง พวกเขายังคงดูแลเอาใจใส่กันและกันอย่างอ่อนโยน จับมือกันเดินเคียงข้างกันในทุกช่วงเวลาของชีวิต
เช้าวันหนึ่ง แสงตะวันสีทองสาดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องนอนเล็กๆ ของเข้มและพราว ทั้งสองนอนเคียงข้างกันอย่างสงบสุข รอยยิ้มบางๆ ปรากฏบนใบหน้าที่มีร่องรอยแห่งกาลเวลา
พราวค่อยๆ ลืมตาขึ้น มองใบหน้าของเข้มที่ยังหลับอยู่ด้วยความรักและความเสน่หา เธอใช้มือลูบแก้มของเขาเบาๆ อย่างทะนุถนอม
เข้มค่
