“วีร์ มีงานติดต่อเข้ามา”
“...”
โจอี้เพื่อนสนิทที่รู้จักกันมานานตั้งแต่เรียนระดับมัธยมปลาย กระทั่งปัจจุบันลงขันกันเปิดบริษัท จากเล็กๆ ก็เติบโตจนเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวาง ความชอบในการถ่ายภาพนำมาเป็นอาชีพที่ทำเงินให้เขากับเพื่อนได้มากทีเดียว
“ลองดู”
ยื่นไอแพดให้ปวีร์ เมื่อข้อมูลและคอนเซปต์ของลูกค้าที่ส่งให้ทางบริษัท วีเจร์ สตูดิโอ ได้พิจารณา หลังจากมีผลงานจนเข้าตาผู้ใหญ่หลายเจ้าอยากได้ฝีมือการถ่ายภาพของปวีร์และโจอี้ไปร่วมงาน
“ถ่ายนิตยสาร”
“อืม – ของคุณดาริน เป็นเจ้าของสำนักพิมพ์ดาดาริน แต่ว่าที่เราถ่ายจะเป็นหนังสือใหม่ในเครือ”
ปวีร์ดูรายละเอียดทั้งหมดที่ผู้ว่าจ้างส่งมา เป็นนิตยสารแฟชั่นและมีดาราดังมาขึ้นปกให้ ระยะเวลาคร่าวๆ จากการคำนวณน่าจะใช้เวลา 3 วันเพราะสถานที่ถ่ายคือต่างจังหวัด นั่งพิเคราะห์ชั่วครู่เมื่อมันเป็นงานที่ท้าทายฝีมือตัวเองพอตัว ครั้นปกติปวีร์จะมีโอกาสได้ทำเฉพาะการถ่ายภาพในสตูเท่านั้น แต่งานนี้คือการถ่ายภาพนอกเหนือจากสิ่งที่ทำประจำซ้ำๆ ในแต่ละวัน ก่อนจะวางไอแพดลงแล้วเอนกายซบลงโซฟา ทั้งสีหน้าเหนื่อยหน่ายปรากฏขึ้น
“รับ – มึงตอบกลับเขาไปได้เลย”
“เป็นอะไร หน้ามึงเป็นตูดหมามา
