ปวีร์แสนร้าย

“ทำไมแม่ต้องขนของออกจากบ้าน”

เสียงของเด็กชายวัยสิบสามขวบเอ่ยถามผู้เป็นแม่อย่างนึกสงสัย ปวีร์ที่เดินลงมาจากห้องของตัวเองในช่วงสิบโมง วันนี้เขาแอบตื่นสายเพราะเล่นเกมดึกมากกว่าทุกคืน และเป็นวันหยุดเลยไม่ถูกดุอย่างเช่นวันธรรมดาที่ต้องตื่นเช้าไปโรงเรียน ทว่าแววตาที่ทอดมองมารดา ยังคงแฝงด้วยความสงสัย ทำไมแม่ถึงขนข้าวของออกไปราวจะไม่อยู่ด้วยกัน

“แม่ต้องไปแล้ว”

“ไปแล้ว – ไปไหน”

เด็กชายเอียงคอถามในความสงสัยนั้น กมลเนตรย่อตัวลง มองใบหน้าลูกชายด้วยสายตาเหนื่อยหน่าย หากนับตั้งแต่วันนี้ย้อนหลังไปเกือบห้าปี ต้องอยู่กับความอึดอัด ไม่มีความสุขในชีวิตคู่เหมือนแต่ก่อนและทะเลาะกับพ่อของลูกบ่อยครั้ง

“วีร์อยู่ที่นี่กับพ่อนะลูก”

“ทำไมครับแม่ – ทำไมผมต้องอยู่กับพ่อคนเดียว แม่จะไปไหน”

คำถามยังถูกส่งมาถี่ๆ ทำกมลเนตรพูดแทบไม่ออก แต่วันนี้คงต้องพูดเพื่อให้คนกลางอย่างปวีร์ได้เข้าใจ

“พ่อกับแม่ตัดสินใจแล้วว่าเราจะแยกทางกัน”

ปวีร์ไม่ใช่เด็กน้อยเสียจนแปลความหมายไม่ออก รับรู้มาตลอดว่าพ่อกับแม่ระหองระแหงกันมานาน ทว่าคนเป็นลูกก็ย่อมต้องการความรักความอบอุ่นที่อยู่พร้อมหน้าพร้อมกันสามคนพ่อแม่ลูก

นี่คือสิ่งที่เด็กชายปวีร์ต้องการ...

อีกทั้งไม่นึกว่าวันนี้มันจะมาถึงต่อให้มีสัญญาณบอกมานานก็ทำใจยอมรับไม่ได้

“แม่ไม่รักพ่อแล้วเหรอ”

ปวีร์ถามเสียงสั่นมองหน้าผู้ให้กำเนิดทั้งดวงตาแดงก่ำ เช่นเดียวกันกับกมลเนตร หยาดน้ำตาไหลอาบแก้ม ต้องเป็นฝ่ายถอยออกและไม่สามารถพาลูกไปได้

“พ่อกับแม่ตัดสินใจกันแล้วนะวีร์”

ปุริมที่ยืนมองจากประตูห้องทำงาน เมื่อคืนเขานอนในห้องนั้น รู้สึกไม่ต่างจากกมลเนตร พยายามสานสัมพันธ์อันสั่นคลอนมานานหลายปี แต่มันก็ไม่เป็นผล ยิ่งอยู่ยิ่งเหมือนคนไม่รู้จักกัน อีกคนมีสังคมจนหลงลืมหน้าที่ของว่าภรรยา อีกคนทำงานจนหลงลืมคำว่าหัวหน้าครอบครัว หันหน้าเข้าหากันคือทะเลาะ ต่างฝ่ายต่างเอาตัวเองเป็นใหญ่ มองความคิดของกันและกันติดลบไปหมด

เมื่อปัญหาของทัศนคติเกิดขึ้น ปัญหาการใช้ชีวิตคู่ก็ตามมา ปุริมรู้สึกโทษตัวเองที่ประคับประคองคำว่าพ่อแม่ลูกไว้ไม่ได้ ก็อย่างว่า คำว่ารักคำเดียวไม่สามารถทำให้ครอบครัวไปต่อได้ อีกทั้งความรู้สึกนั้นมันได้หมดลง ฉะนั้นทางออกที่ดีที่สุดคือแยกย้าย

“พ่อกับแม่อยู่ด้วยกันไม่ได้”

“แล้วแม่จะไปไหน”

“ไปต่างประเทศ”

“แม่ไม่ไปได้ไหม”

คนอายุน้อยร้องขอทั้งน้ำตา ไม่อยากอยู่กับใครคนใดคนหนึ่ง แต่ทว่าคำร้องขอนั้นไม่เป็นผล เมื่อผู้ใหญ่ทั้งสองหมดรักกัน ก็เหลือเพียงการทำหน้าที่พ่อและแม่ของลูกเท่านั้น กมลเนตรกอดลูกชายที่ยืนน้ำตาหลั่งริน จูบเข้าที่หน้าผากหนึ่งทีเป็นการสั่งลา

“แม่ไปแล้วนะ – ไว้แม่จะมาหา”

“ไม่ ไม่ไปนะ”

“...”

กมลเนตรก้าวขาออกไปทั้งน้ำตาไม่ต่าง แต่เป็นความรู้สึกเสียใจที่ต้องห่างลูก ไม่ใช่เพราะการเลิกราในครั้งนี้ ความรู้สึกเจ็บปวดบีบรัดกันทั้งสามคน แต่ถ้าฝืนทุกอย่างมันจะพังไปมากกว่านี้

ปวีร์ยืนนิ่งมองรถที่ขับออกไป ทว่าน้ำตาของเด็กผู้ชายไหลเงียบไม่มีเสียง ด้านหลังคือสายตาอ่อนไหวของผู้เป็นพ่อ สงสารลูกไม่น้อยเมื่อครอบครัวต้องสาแหรกออกจากกัน แต่กระนั้นก็ยืนหยัดจะมอบความรักความอบอุ่นให้ปวีร์ให้รู้สึกไม่ขาด

“วีร์”

“...”

“ปวีร์”

“เพราะน้าชญาใช่ไหม”

ปวีร์เอ่ยถามทั้งที่ยังให้หันให้พ่อ เขาแอบเห็นว่าคนทั้งสองสนิทสนมเกินกว่าคนรู้จัก ปุริมถอนหายใจ ก้มหน้ามองพื้นเล็กน้อยเหมือนคนรู้สึกผิด แต่นั้นมันไม่ใช่สาเหตุของการร้างราในครั้งนี้ ความสัมพันธ์ที่ตกลงแยกย้ายกันเงียบๆ เกิดขึ้นมานาน เพื่อรอเวลาอันเหมาะสม และวันนี้มันก็มาถึง ส่วนชญาณัฐที่ปวีร์พูดถึง เธอมาหลังจากเขาตกลงกับอดีตภรรยาแล้วเรียบร้อย ชญาณัฐไม่ได้มาเป็นมือที่สาม ซ้ำยังเป็นกำลังใจในตอนที่เขาสิ้นหวังกับคำว่าครอบครัวอย่างมาก และมันก็เป็นจุดเริ่มต้นความรู้สึกดีๆของเขากับเธอ

“อย่าเข้าใจผิดตาวีร์”

“ถูกต่างหาก น้าชญาทำให้พ่อเปลี่ยนใจ”

“ไม่ใช่”

“ไม่มีน้าชญา พ่อกับแม่ก็ยังอยู่ด้วยกัน”

ถ้าอยู่คงไม่ใช่เพราะความรัก ความรู้สึกนี้มันหมดไปนาน เพียงแต่ปวีร์ไม่รู้และไม่เข้าใจ

“มันขึ้นอยู่กับคนสองคน”

“ขึ้นอยู่กับคนที่สามด้วย !! น้าชญาทำให้ครอบครัวเราเป็นแบบนี้”

เด็กชายกำลังเสียใจ ไม่ยอมฟังในเหตุและผล ปวีร์กำลังโทษผู้หญิงอีกคน เข้ามาทำให้ครอบครัวต้องแยกจากกัน มือเล็กกำแน่น ก่อนจะวิ่งย้อนกลับขึ้นห้องตัวเองไปร้องไห้คนเดียว เคยเห็นแต่เพื่อนเอาปัญหาแบบนี้เล่า เคยปลอบใจให้เพื่อนเข้าใจในปัญญาของผู้ใหญ่ แต่พอเป็นเรื่องครอบครัวตัวเอง ปวีร์กลับไม่เข้าใจและไม่ทำใจยอมรับ

“เพราะคนครอบครัวนั้น – ทำครอบครัวเราเป็นแบบนี้ ผมเกลียด..อึก เกลียด”