ตำหนักเดียวดาย
องค์ชายสิบสามอิ๋นเสียงค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ รู้สึกดีขึ้นกว่าที่ผ่านมา ลุกขึ้นจากแท่นนอนไม้ไผ่
“ต้ากงเหวิน เจ้าอยู่ไหนเนี้ย”
เงียบไร้สรรพเสียงใดๆ เดินออกจากห้องไปยังห้องนอนของต้ากงเหวินที่รกร้างว่างเปล่าราวกับไม่มีคนใช้งานมานาน
“ไปไหนของเขากัน”
ทรุดกายลงบนแท่นนอนยกมือขึ้นลูบไปบนผ้าปูเบาๆ
“เจ้าไปไหนต้ากงเหวิน”
สายตาเหลือบไปเห็นมองสีขาวของกระดาษใต้หมอน ถือวิสาสะดึงกระดาษออกมาคลี่แผ่นกระดาษที่พับไว้ ไล่สายตาไปบนตัวอักษร
ข้าไม่ได้อยู่กับท่านแล้วคงเหงาไม่น้อย
หากเหงาก็คิดเสียว่าข้าอยู่ที่นี่
อย่าแอบร้องไห้นะ
สัญญาว่าหากไม่ตายเสียก่อน
ข้าจะกลับมาพบท่านแน่
การลาจากไม่ใช่การลาก่อน
สักวันเราจะพบกันใหม่
ดูแลตัวเองให้ดีๆ นะห่มผ้าหนาๆ ด้วยนะ
ข้าเป็นห่วง
อย่าให้รู้ว่าปล่อยให้ตัวเองหนาวหากไม่อยากห่มผ้าให้คิดถึงใบหน้าของข้าไว้
ห่วงใยที่สุด
…เก๊ามู่เฉิน…
คิ้วคมขมวดเข้าหากัน
“ไปแล้วจริงๆ หรือ นี่เจ้าไม่ลากันจริงๆ หรือ”
เสียงกุกกักด้านนอก อิ๋นเสียงผุดลุกขึ้นจากแท่นนอนด้วยความดีใจคิดว่าเป็นต้ากงเหวิน
“อ๊ะ พี่สิบสามท่านสบายดีไหม”
องค์ชายสิบสี่อิ๋นถีที่ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่หน้ากระท่อม
“เจ้าสิบสี่
