กาแฟมองหน้าฉันมองหน้าแม่ ตอนนี้ถึงแม่ไม่พูดฉันก็ดูออกว่าแม่รู้ เพราะสายตาแม่มีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ หนำซ้ำแม่ยังหาโอกาสช่วงพ่อเผลอ หันมาป้องปากกระซิบเรา
“ปล่อยไปก่อน” ปล่อยยังไง? ฉันไม่เข้าใจ ให้กาแฟโดนตี ให้กาแฟรับผิดแทนแบบนี้เหรอ?
“พอ! เลิกซุบซิบกันทั้งแม่ทั้งลูก กาแฟตามพ่อมา” เราสามคนหันขวับไปมองตามเสียง ก่อนกาแฟจะค่อย ๆ แกะมือฉันกับแม่ออกทีละข้าง ทีละข้าง แล้วเดินก้มหน้าก้มตาไปหาพ่อ
“พ่อคะ มันเป็นยาหนูนะ ไม่ใช่ของกาแฟ”
“เงียบน้ำแข็ง อย่าให้พ่อต้องพูดหลายครั้ง” เมื่อโดนเอ็ด แม่ก็รีบเดินมาจับมือฉัน ส่วนกาแฟเธอหันมาเม้มปากบาง ๆ พยักหน้าให้ ก่อนเธอจะเดินนำพ่อออกไป ทิ้งฉันกับแม่อยู่ในห้องสองคน
เมื่อทุกอย่างเงียบสงบ พายุสึนามิที่ถล่มหายไป เราสองแม่ลูกก็เดินไปหย่นก้นที่ปลายเตียง เรานั่งถอนหายใจและนั่งมองหน้ากัน มองโดยที่น้ำตาฉันไหลออกมาไม่หยุด
“ยาเม็ดนั้น ของน้ำแข็งเหรอลูก?” ฉันเม้มปากแน่นพยักหน้ารัว จนน้ำตาหยดเพาะลงมาอีกรอบ
“ค่ะแม่ ของหนู” เสียงสูดหายใจเข้าลึก ๆ ของแม่ทำฉันรู้สึกผิดมาก แต่สุดท้าย แม่ก็ยกม
