ลานฝึกแห่งเดิม รอบทิศมีแผงอาวุธเช่นเดิม
ทว่าซานซานกลับมีความคิดเพิ่มเติมไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ร่างระหงในชุดทหารสีเทายืนตระหง่านตรงแผงอาวุธนิ่งๆ เรือนผมดำขลับถูกรวบตึงทรงหางม้าปล่อยส่วนปลายปลิวสบายไปตามสายลมเผยดวงตาครุ่นคิดบนใบหน้าเรียวเล็กงดงาม
“ครูฝึกซาน”
เสียงเซ็งแซ่ดังขึ้นที่เบื้องหลัง เป็นกลุ่มทหารใหม่วิ่งมาอย่างกระตือรือร้นพร้อมฝึกเต็มที่
เมื่อซานซานหมุนกายยืนมองตรงไป คนทั้งหมดก็มาถึงพอดี พวกเขารีบตั้งแถวพรึบพึ่บพร้อมเพรียง
ซานซานประเมินทหารใหม่ทีละคนเงียบงันไม่เอ่ยวาจา เนิ่นนานผ่านพ้นจึงพยักหน้าพึงพอใจ
การฝึกหนักประจำวันเริ่มต้นอีกครั้ง หลังจากให้วิ่งขึ้นลงเชิงเขาเพื่อปรับพละกำลังในร่างกายให้คงที่ ซานซานก็สั่งให้ทหารใหม่ทุกคนเลือกอาวุธที่ชอบคนละชิ้น ผสานกระบวนท่าการต่อสู้กับอาวุธที่ตนเลือก จากนั้นจึงลอบพิจารณาทุกคนในใจ
เวลาของวันนี้ผ่านไปอย่างเรียบง่ายไม่น่าเบื่อ คล้อยบ่ายจึงให้ทุกคนกลับไปประจำการตามหน้าที่ของตน
ใครอยู่โรงครัวก็ไปแบกน้ำเตรียมอาหาร ใครอยู่โรงซักล้างก็ไปจัดการงานผ้าที่คั่งค้าง ใครอยู่คอกม้าก็ไปตามนั้น
ส่วนซานซานก็กลับเข้าห้องพักของตนเอง
บนริมระเบียงเรือนพักส่วนพระ
