ช่วงเย็นของวันเดียวกัน..
หวานใจกลับมาที่บ้านของเขา โดยมีลุงสมานเป็นคนขับรถให้ ถ้าพ่อกับแม่เขาเดินทางพรุ่งนี้จริง เธอคงจะไม่ได้กลับมาที่นี่อีก
"ถึงแล้วครับคุณหนู" ลุงสมานมองผ่านกระจกรถเห็นสีหน้าของเจ้านายไม่ค่อยดี "คุณหนูไม่สบายหรือเปล่าครับ"
"เปล่าหรอกค่ะ คงเหนื่อยกับงานมาก"
พอเจ้านายลงจากรถลุงสมานก็เลื่อนรถกลับมาเก็บที่โรงจอด
หวานใจเดินเข้าไปในบ้านก็เห็นคนในบ้านกำลังเตรียมของ
"แม่ฝากดูแลบ้านด้วยนะลูก" สโรชายิ้มให้กับลูกสะใภ้เล็กน้อย ที่จริงรามสูรคิดว่าจะเซอร์ไพรส์ภรรยา แต่พอเจอเธอเค้นถามก็เลยต้องบอกไป
ที่สโรชาถามสามีเพราะสงสัยตอนที่ลูกชายพูด และทุกคนดูเหมือนมีลับลมคมใน แต่แค่นี้มันก็ทำให้เธอเซอร์ไพรส์ได้มากแล้ว เพราะแทบจำไม่ได้ว่าสามีพาไปเที่ยวครั้งสุดท้ายเมื่อไร
"เที่ยวให้สนุกนะคะคุณแม่" หวานใจไม่ได้รับปากว่าจะดูแลบ้านให้ เพราะถ้ารับปากไปก็คงต้องผิดคำพูด
"แล้วเดี๋ยวแม่จะซื้อของฝากมาให้นะ"
"ขอบคุณค่ะ หวานขอตัวนะคะ" เห็นท่านเก็บของเธอก็ควรจะเก็บได้แล้วเหมือนกัน เพราะพรุ่งนี้ออกจากบ้านแล้วก็คงไม่กลับมา
เวลาอาหารเย็น..
ถ้าจะไม่ลงมาทานก็กลัวว่าดึกๆ จะหิวอีก เมื่อคืนนี้ขนาดกินไปแล้วยังหิว
