“สนมฉีไปกับเรา” บุรุษในอาภรณ์สีดำสนิทที่รายล้อมสนมฉีมารดาของฉินเกอหลง
“ทะทะทำไมข้าต้องไปกับพวกเจ้าพวกเจ้าเป็นใครข้าต้องรอลูกข้าองค์รัชทายาทฉินเกอหลง”
“ฮะฮะฮ่าาาาพระสนมท่านผิดแล้ววันนี้ฝ่าบาทกัวกั๋วฮ่องเต้ทรงสถาปนาตัวเองขึ้นนั่งบัลลังก์แทนเสียนตี้ที่สวรรคตกะทันหันและในคำสั่งเสียที่เป็นลายลักษณ์อักษรนั้นมีชื่อของฝ่าบาทกัวกั๋วฮ่องเต้ที่ให้สืบทอดบัลลังก์ต่อจากเสียนตี้” สนมฉีทรุดกายลงกับพื้น
“ไม่จริงไม่จริงเป็นไปไม่ได้ลูกของข้าฉินเกอหลงเป็นถึงองค์รัชทายาทเหตุใดไม่ได้สืบทอดบัลลังก์”
“ฟ้าเปลี่ยนสีแล้วท่านควรจะสำนึกรู้และรีบเอาตัวรอดเสีย ตอนนี้อ๋องฉินจวิ้นหวังกำลังจะออกเดินทางจากวังหลวงไปยังวัดเมตตาธรรมที่ด่านชายแดนทางเหนือท่านเองไปกับเราอยู่อย่างสงบรอคอยอ๋องฉินจวิ้นหวังกลับมา”
“ข้าไม่เชื่อข้าไม่มีทางเชื่อที่พวกเจ้าพูด”
ไทเฮาชวีหยาเดินนวยนาดเข้ามาข้างในต้าเหนิงในวัยสาวแอบตามมาติดๆ ไม่ให้ใครได้สังเกตเห็น ตอนแรกตั้งใจจะมาขอประทานอนุญาตจากไทเฮาขอพบฉินเกอหลงแต่กลับเห็นว่าไทเฮากำลังเร่งรีบไปที่ไหนสักแห่งจึงตามมา
“เจ้าไม่เชื่อว่า ลูกของเจ้าไม่ได้นั่งบัลลังก์ทั้งยังหลอกตัวเองแบบนี้คนที่ลำบากที่สุดคือ
