“เดี๋ยว ๆ ๆ คุณไม่เอาน่า คุณจะโกรธผมอะไรนักหนาทั้ง ๆ ที่ผมยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลย”
“ผิดสิ ผิดที่หนึ่งฉันบอกให้คุณกลับบ้านสี่โมงครึ่งทุกวัน แต่คุณดันกลับมาถึงบ้านทุ่มสองทุ่มเพราะไปส่งผู้หญิงคนนั้น”
“ส่วนข้อที่สองคุณไปทำอะไรต่อมิอะไรกับผู้หญิงคนนั้นแล้วยังให้ผู้หญิงคนนั้นเอาน้ำหอมทามาเต็มตัวอีก”
“มันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณพูดซะหน่อย” เขาเอื้อมมือไปจับที่ข้อมือเล็กของตีรณา
“ปล่อยนะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้” เธอพย่าามสะบัดข้อมือของตัวเองให้หลุดแต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยเธอให้เป็นอิสระเลย
“ก็ได้ ก็ได้ เอาเป็นว่าวันนี้ผมจะรีบกลับบ้าน ถึงเวลาสี่โมงครึ่งเมื่อไหร่ผมจะออกจากที่ทำงานเลย
