และน่าแปลกที่การให้อภัยกลับทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดยิ่งกว่าการโดนด่าทอตบตี
“ผมสัญญาว่าจะเลิกกับพี่แดนน์ครับ”
ผมย้ำคำเดิม เสียงหนักแน่น และจะทำให้ได้ ทั้งที่รู้ว่ามันจะทำให้ผมเจ็บปวดทรมานมาก
“พี่ไม่คิดว่าพี่แดนน์จะเลิกนิสัยเดิม… ”
พี่ดาวเผยความลับที่ไม่เคยบอกใคร
“อะไรนะครับ… นี่พี่ดาวรู้มาก่อนหรือครับว่าพี่แดนน์เป็นแบบนี้”
“ใช่… พี่รู้… พี่แดนน์เป็นเสือใบ ได้ทั้งผู้ชายทั้งผู้หญิง ก่อนแต่งงานพี่แดนน์สัญญาว่าจะเปลี่ยน… แต่ก็เปลี่ยนไม่ได้… ”
น้ำเสียงของพี่ดาวขมขื่น ผมรู้สึกผิดจนไม่กล้าแสดงความเห็นใดๆ จึงบอกไปเพียงแค่ว่า
“ถ้าพี่ดาวรักพี่แดนน์… พี่ดาวก็ควรจะให้โอกาสพี่แดนน์กลับตัวกลับใจ… ”
ผมรู้ว่ามันอาจจะไม่ใช่คำแนะนำที่ถูกต้องนักสำหรับชีวิตคู่ แต่ก็คิดได้แค่นี้ มันนึกอะไรไม่ออกจริงๆ
“จ้ะ… พี่จะให้โอกาสพี่แดนน์อีกครั้ง”
เราพูดคุยกันอีกต่อมาอีกครู่ใหญ่ๆ พี่ดาวถามผมว่าจะไปไหน อันที่จริงนั่งอยู่ในร้านกาแฟที่ห้างแห่งหนึ่งในตัวเมืองเชียงใหม่ แต่ก็ต้องโกหกไปว่าผมอยู่ที่สถานีรถไฟ กำลังจะนั่งรถไฟกลับกรุงเทพฯ ทั้งที่ผมเพิ่งโทรหาพี่มอสเมื่อครู่ก่อนหน้า
พี่มอสดีใจมากที่รู้ว่าผมมาเชียงใหม่ ตอนนี้กำลังขับร
