Chapter13 แค่เรา
“ไปดูเขาร้อยเปลือกห้อยกันไหม?”
“ไม่อยากไปค่ะ” ดาริกาหน้ามุ่ย เธอไม่อยากไปไหนทั้งนั้น เขากำลังมัดมือชกเธอ ให้อยู่ที่นี่กับเขาหลายวัน ต่อให้ไม่มีใครรู้ เธอก็รับรู้ได้ด้วยตัวเอง ว่าสิ่งที่กำลังทำมันผิด
“ไปเหอะ” เขาจับมือดาริกาให้เดินตาม แม้เธอจะไม่อยากเดินไป สุดท้ายก็ต้องตามไปอยู่ดี
ชาวบ้านนั่งอยู่ที่ศาลารวมกลุ่มกันร้อยเปลือกหอย ดาริกาเดินไปถึงก็เข้าไปดูอย่างสนใจ น้ำไนท์นึกเอ็นดู ปากบอกไม่อยากมา แต่พอมาเห็นเปลือกหอยสวย ๆ แม่เด็กดื้อของเขาก็รีบพุ่งเข้าไปหาเลย
“สวยจังคุณป้า” ดาริกหยิบสร้อยข้อมือเปลือกหอยขึ้นดู
“มีหลายแบบให้เลือกนะคะ หนูชอบเส้นไหนก็หยิบเลยจ้ะ”
“เส้นกี่บาทคะ?”
“ร้อยยี่สิบบาทจ้ะ”
“อยากได้เส้นไหนเลือกเลย เดี๋ยวจ่ายตังค์ให้” น้ำไนท์นั่งลงพื้นข้างหญิงสาว ดาริกาสำรวจสร้อยหลายเส้น มันสวยทุกเส้นเลย เธอใช้เวลาเลือกสร้อยข้อมืออยู่นาน ตัดใจเลือกไม่ได้สักที “เอาทุกเส้นเลยครับป้า”
“ซื้ออะไรไปเยอะแยะคะ หรือว่าจะซื้อไปให้พี่สา”
“เปล่า มากับเธอก็ซื้อให้เธอคนเดียว” น้ำไนท์ยิ้มพร้อมกับล้วงเงินจ่ายค่าสร้อยข้อมือ
“ขอบคุณนะคะ ป้าจะแถมสร้อยให้คนล่ะเส้น เป็นสร้อยคู่” ป้าดาหลันหยิ
