“ พราว พราวอย่าเป็นอะไรไปนะพราว พราวต้องตื่นกลับมาหาเจตนะ “ เจระวีมองหน้าของจิรกิตติ์ที่ร้องไห้วิ่งตามร่างของเธอ นั่นก็คือร่างของพราวที่กำลังเป็นอยู่
“ เจต พราวรักเจนนะ “ สิ้นเสียงแผ่วเบาที่เจ้าของร่างพึมพำบอกคนตรงหน้า พยาบาลก็ได้เข็นเอาร่างกายนี้เข้ามาในห้องฉุกเฉิน เจระวีรู้สึกเจ็บและปวดร้าวทรมานไปทั้งตัว เหมือนกับว่าคนที่ถูกรถชนเป็นเธอจริงๆ แต่เมื่อรู้ตัวอีกรอบก็เหมือนกับว่าดวงจิตของเธอได้หลุดออกมาจากร่างของพราวฟ้าแล้ว เจระวีมึนงงก้มมองตัวเองที่เป็นเหมือนอากาศ แล้วเงยหน้าจ้องไปที่คนบนเตียงซึ่งกำลังโดนทีมแพทย์ช่วยป้ำหัวใจให้อยู่
ตี๊ด…ตี๊ด….
“ หมอชีพจรของคนไข้ดับแล้วค่ะ “ เจระวีถึงกลับน้ำตาตก ยกมือขึ้นทาบอก นี้มันเรื่องบ้าอะไรกัน ระหว่างนั้นร่างของเธอที่เป็นเหมือนดั่งลมก็ลอยไปตามอากาศ ไปหยุดยังห้องพักของคนๆ หนึ่ง
‘ แม่ ‘ หญิงสาวมองคนที่อยู่ในห้องนั้นก็คือจ๊ะจ๋าแม่ของเธอ กำลังดิ้นทุรนทุรายมีแววตาเจ็บ
“ โอ้ย ปวดท้อง จะคลอดแล้ว พี่แสง!! “ ในระหว่างที่เจระวีกำลังตกใจ เธอก็โดนลมดูดเข้าไปในท้องของคนเป็นแม่!
“ อ๊าก!!! “ ร่างของพลอยเจนสะดุ้งตื่นขึ้นมาในห้องนอนของบ้านจิรกิตติ์
