“ผมยืนยันว่าจะแต่งงานกับน้ำว้าครับ ส่วนเรื่องคนครหา พ่อกับแม่ไม่ต้องห่วง ผมจะพาน้ำว้าไปอยู่ที่อื่น จะไม่ทำให้พ่อแม่เดือดร้อนแน่นอน”
“ไอ้ปัถย์! แกมันเห็นแก่ตัว พูดได้นี่! ไปอยู่ที่อื่น แล้วไอ้ฟาร์มนี้ล่ะ ใครจะดูแล ยายน้ำว้าก็ยังเรียนไม่จบ แล้วยายนุชกับตารักจะยอมหรือเปล่า ที่แกทำกับลูกเขาแบบนี้ ท้องไส้ขึ้นมาจะทำยังไง”
น้ำว้าสะอื้นอย่างหยุดไม่ได้ วินาทีหล่อนรู้แล้วว่าทำไมน้าปัถย์ต้องคอยปฏิเสธ ต้องคอยหนีหล่อนและทำเป็นรังเกียจตลอดเวลา นั่นเพราะไม่มีใครพร้อมจะเห็นด้วยกับสิ่งที่หัวใจใกล้ชิด แต่หล่อนจะไม่ยอมให้คุณตาคุณยายเข้าใจน้าปัถย์ผิดไปมากกว่านี้
“คุณตาคุณยายเข้าใจผิดแล้วนะคะ”
“เข้าใจผิดยังไงฮะยายน้ำว้า หายไปด้วยกันทั้งคืน จนคนเขาโจษกันไปทั้งอำเภอ ป่านนี้ไม่รู้จะลือกันไปถึงไหนๆ แล้ว”
“ใครจะลือยังไงก็เรื่องของเขาสิคะ แต่น้ำกับน้าปัถย์ไม่ได้ทำอะไรผิด เรารักกัน”
“น้ำพอแล้วอย่าเถียงคุณตา น้าจัดการเอง”
น้าปัถย์รั้งมือให้หล่อนหยุดพูด แต่หล่อนจะไม่หยุดแน่ จนกว่าคุณตาคุณยายจะเข้าใจ “ไม่ค่ะน้าปัถย์ น้ำจะไม่ยอมให้คุ
