สายตาระห้อยหาของน้ำว้ายิ่งทำให้เขาต้องสะกดตัวเองให้นิ่ง นึกโทษตัวเองที่น่าจะโทรเรียกหมอไวทย์กับหนูหน่อยให้มาที่นี่ตอนนี้ ไม่ควรปล่อยตัวเองให้อยู่ในสถานการณ์ล่อแหลม แต่เขาต้องอธิบายให้น้ำว้าเข้าใจ
ปัถย์ประคองร่างของน้ำว้าให้หันมาทางเขา กระชับไหล่แบบบางอ่อนโยน มองลึกเข้าไปในแววตาประหม่า
“น้ารักน้ำนะ แต่น้าคิดว่าตอนนี้แยกกันนอนไปก่อนดีกว่า น้าเป็นผู้ชาย และน้าก็อยากได้น้ำอย่างที่น้ำเข้าใจ อยากได้มาก” แค่อยู่ใกล้และมองหน้าแดงๆ ของคนจะร้องไห้นี้ เขาก็แทบจะทนไม่ไหว ต้องสะกดใจจนปวดหนึบ
“แต่น้าให้สัญญากับคุณตาคุณยายไว้แล้ว ว่าจะไม่ทำลายน้ำจนกว่าเราจะแต่งงานกัน ถ้าขืนให้น้าอยู่ใกล้กับน้ำมากๆ น้าคงทนไม่ไหว น้ำเข้าใจน้ามั้ย”
น้ำว้ายิ้มน้อยๆ เข้าใจสิ... หล่อนเข้าใจเขา แต่หล่อนไม่เข้าใจตัวเอง ก็หล่อนอยากได้น้าปัถย์เหมือนกัน เขามาทำให้หล่อนรับรู้รสชาติ แล้วจะทิ้งหล่อนไว้กลางทางแบบนี้เหรอ
“น้ำเข้าใจค่ะ แต่...”
“แต่อะไรคะ” ใบหน้าแดงระเรื่อ พร้อมสายตาที่หลุบลงต่ำ ทรวงอกสะท้านขึ้นลง ริมฝีปากเผยอน้อยๆ อืม... เขาเข้าใจแล้ว
