หลังหมิงอ๋องกลับเข้าวังไปแล้ว ฟ่านรั่วเจี๋ยก็กลัดกลุ้มใจเป็นอย่างมาก กระนั้นสุราของฮ่องเต้น้อยช่วยให้นางอารมณ์ดีขึ้น
“มารดา ท่าน…หัวเราะสิ่งใด” มู่ชิงซานถามนาง เห็นว่ายามนี้ดวงหน้าหญิงสาวแต้มสีแดงระเรื่อ ดวงตาสวยคู่นั้นดูหวานเยิ้มกว่าปกติจนเขาใจสั่นช่างแปลกประหลาดเหลือเกิน ความรู้สึกเช่นนี้เหตุใดถึงเกิดขึ้น!!
“ใครว่าข้าหัวเราะ ข้ากำลังโกรธ!”
นางกัดฟันเสียงดังกรอดๆ และตบโต๊ะหินอย่างแรงซึ่งควรทำให้เจ็บมือ แต่ยามนี้นางกลับไร้ความรู้สึก ร่างกายชา มองเห็นพื้นลอยไปมา ส่วนมู่ชิงซานก็หล่อเหลากว่าเดิมหลายเท่า
“โกรธผู้ใดรึ” เขาถาม สีหน้าดูไร้พิษสงใดๆ
“หึๆ ย่อมเป็นเจ้า ลูกเป็ดน้อย มาให้ข้าตีก้นเสียดีๆ” นางว่าเสียงขึงขังแต่ดวงตาเจ้าชู้จนมู่ชิงซานสับสน
“มารดา ทะ...ท่านจะตีข้า”
ฟ่านรั่วเจี๋ยหัวเราะ ย่อมเป็นเช่นนั้น นางอยากตีเขา อยากจับโยนลงไปในบ่อน้ำพุแล้วกดศีรษะให้จมน้ำตายไปเลยยิ่งดี
“ใช่ ข้าจะตีทั้งเจ้าและอาเมี่ยว” นางว่าจบจึงลุกขึ้นยืน แต่สองขาพันกันไปมา มู่ชิงซานเห็นว่าหญิงสาวตั้งใจจะตีตนเลยรู้สึกทั้งจั๊กจี้และกลัว
“เจ้าเป็ดเหลือขอ จะ...เจ้าจะหนีไปไหน” นางส่งเสียงดังและพยายามไล่จับชายหนุ่ม
“หยุ
