“ไอ้หนู ฉัน...ฉันเป็นนายน้อยของตระกูลชนชั้นสูงระดับที่สามเลยนะ! นายฆ่าฉันไม่ได้นะโว้ย!” ขาของเขาย้วยเป็นวุ้น เขากลัวสุดขีด เขาอยากจะหนีออกไปจากตรงนี้ แต่ขาสองข้างไม่ให้ความร่วมมือ
เฟนด์พลิกฝ่ามือของเขา และดาบสีดำก็ในมือของเขาก็ไร้ร่องรอย มันหายไปในอากาศ
“ฉันไม่ฆ่านายหรอก”
ดีแลนรู้สึกโล่ง เขายิ้มออกมาเมื่อได้ยินเช่นนั้น “นั่นเป็นการเลือกที่ฉลาดมาก น้องชาย มีเพื่อนย่อมดีกว่าศัตรูอยู่แล้ว จริงไหม? ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป นายเป็นน้องของฉัน แล้วเราก็จะเป็นเพื่อนรักกัน นายควรรู้ไว้นะ ว่าเป็นเพื่อนกับตระกูลชนชั้นสุงระดับที่สามเนี่ย มีแต่จะเป็นประโยชน์กับนายทั้งนั้นแหละ!”
ตูม!
หลังจากที่ดีแล่นพูดจบ เฟนด์ก็กระทืบเท้าใส่ดีแล่น เหยียบไข่ของเขาจนแตก
“อ๊าก!” ดีแลนคุกเข่าด้วยความเจ็บปวดทันที เส้นเลือดบนหน้าผากของเขาปูดขึ้นมาด้วยความเจ็บปวดสุดขีด สีหน้าของเขาซีดเผือด
“ฉันว่าฉันจะไม่ฆ่านาย แต่ฉันไม่ได้บอกว่าจะไม่ทำให้นายเป็นขันทีนี่!” เฟนด์ยิ้มอย่างเย็นชา ก่อนจะพูดเสริมอย่างเกลียดชังว่า “ไปซะ ตอนนี้ ขันที นายควรเลิกเพ้อถึงผู้หญิงได้แล้ว ด้วยของขวัญแห่งการจากลานี่ไงล่ะ!”
“ไอ้หนู แก... แก
