“คุณหมอครับ นี่เธอไม่พูดไม่จามาเกือบอาทิตย์แล้วนะครับเอาแต่นั่งเหมอ กับเรียกชื่ออัสลาน ผมต้องทำยังไงครับ”
นายหัวใหญ่ที่ต้องเฝ้าดูมาหยาไม่หางตา ส่วนเดชก็ส่งลูกน้องมาช่วยที่ร้านขนมอีกแรง เพราะมันก็วิ่งวุ่นทั้งตามหาอัสลานและดูแลรีสอร์ท
“มันขึ้นอยู่กับหัวใจของเธอ ว่าจะเข็มแข็งได้มากแค่ไหนยอมรับความเจ็บปวดในครั้งนี้ได้เมื่อไหร่ครับ เวลาเท่านั้นที่จะเป็นยาให้กับเธอ” มาหยาที่เหมือนมีแต่ร่างไร้วิญญาณสภาพจิตใจของเธอแย่เกินเยียวยา ข้าวปลาก็ไม่กิน แค่กินน้ำเข้าไปก็อ้วกออกหมดเกิดสภาวะร่างกายไม่รับสิ่งต่าง ๆ
“นายหัว ฮึก นายหัว อยู่ไหนจ๊ะ นายหัว”เสียงมาหยาพร่ำเพ้อหาอัสลาน
“ครับหมอผมจะพยายามดูแลเธอเป็นอย่างดีครับ”
“งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ”
หลังจากหมอกลับไปแล้ว มาหยาที่เอาแต่นั่งเหม่อขดตัวอยู่ตรงห้องนั่งเล่นที่เคยนั่งกินข้าว ดูหนัง ภาพจำต่าง ๆ ไหลเข้ามาในสมองของมาหยา เธอนั่งยิ้ม แต่กลับน้ำตาไหล พอได้สติก็วิ่งไปกอดนายหัวใหญ่
“ฮึก ฮื่อ นายหัว ไป ไป หานายหัวอัสลาน ช่วย ช่วย นายหัวอัสลานหรือยัง ช่วยหรือยัง..!” มาหยาโว๊ยวายให้นายหัวใหญ่เพราะเข้าใจว่านายหัวใหญ่ไม่ยอมช่วย
“ไป ไป ช่วยนายหัวกันนะ ไป ฮื่อ ไปซ
