ณ โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง
"ฉันขอโทษจริงๆ นะนิวตัน" สายน้ำเอ่ยขึ้นเมื่อนิวทำแผลเสร็จและกำลังรอรับยา
"จะขอโทษฉันทำไมเธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลย" นิวตันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนพร้อมกับลูบหัวเธอเบาๆ
"เป็นเพราะฉันนายถึงเป็นแบบนี้" สายน้ำเอ่ยขึ้นอย่างไม่กล้าหันไปมองใบหน้าหล่อเหลาและแสนใจดีของนิวตันที่ตอนนี้มีแต่ผ้าปิดแผลแปะอยู่ทั้งที่มุมปากหัวคิ้วและโหนกแก้ม
"ฉันก็ต่อยมันคืนไปตั้งหลายหมัดนะ" นิวตันยังคงเอ่ยขึ้นเพื่อที่จะให้สายน้ำสบายใจ
"ถือว่าฉันซัดหน้ามันแทนเธอละกัน"
"...." สายน้ำที่ยิ่งได้ยินนิวตันพูดแบบนั้นเธอยิ่งรู้สึกผิดมือบางทั้งสองข้างของเธอกุมกันไว้แน่นพร้อมกับใบหน้าของเธอที่ตอนนี้มีน้ำตาคลออยู่
"อย่าทำหน้าแบบนี้สิ"
"ขอโทษจริงๆ " สายน้ำยังคงเอ่ยคำขอโทษนิวตันอยู่แบบนั้นเพราะเธอรู้สึกผิดจริงๆ ที่ต้องทำให้คนดีๆ แบบนิวตันต้องมาเจอคนเลวๆ แบบแอสตัน
"เปลี่ยนจากคำขอโทษเป็นเลิกกับมันมาคบกันฉันได้ไหม? " นิวตันเอ่ยถามเธอด้วยน้ำเสียงที่จริงจังต่างจากน้ำเสียงเมื่อกี้
"เรื่องนั้น.." สายน้ำยังคงอ้ำๆ อึ้งๆ อย่างไม่สามารถให้คำตอบเขาได้เพราะเธอไม่อยากใช้นิวตันมาแทนแอสตันเพราะใจเธอยังไม่ลืมเขาเธอไม่อยา
