ทันทีที่วางจากไปสายน้ำก็กำโทรศัพท์ไว้แน่นและเดินล้มตัวลงไปกับที่นอน
"ทำไมอายุแค่นี้ฉันต้องมาเจอเรื่องอะไรขนาดนี้ด้วย" ร่างบางของสายน้ำเอ่ยพร้อมทั้งพยายามจะข่มตานอนแต่เธอก็นอนไม่หลับ
"ใจแข็งไว้ สายน้ำ" เธอเอ่ยกับตัวเองแต่เพียงไม่นานร่างบางก็ลุกขึ้นจากที่นอนพร้อมกับลุกขึ้นไปเปิดประตูหน้าห้อง
แกร็ก~
"ทำไมยังไม่กลับอีก" สายน้ำเอ่ยขึ้นเมื่อเปิดประตูออกมาเห็นแอสตันนั่งรออยู่ตรงที่เดิม
"รอเธอมาเปิดห้องให้"
"...." สายน้ำมองดูแอสตันที่มีแผลเต็มตัวแต่น้อยกว่านิวตันมากอย่างไม่ได้เอ่ยตอบอะไรพร้อมกับเดินกลับเข้าไปในห้องอย่างไม่ได้ปิดประตู
แอสตันเห็นสถานการณ์แล้วว่าร่างบางให้เขาเข้าไปในห้องได้แล้วจึงรีบลุกขึ้นและตามเข้าไปพร้อมกับปิดประตู
"ฉันเจ็บแผล" แอสตันทันทีที่เข้าไปในห้องก็ทำเป็นเสียงออดอ้อนให้เธอสนใจ
"สม"
"ฉันเจ็บแผลมากเลยนะทำแผลให้ฉันหน่อย" แอสตันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงออดอ้อนอีกครั้งพร้อมกับทำหน้าน่าสงสารเพื่อขอความเห็นใจจากร่างบาง
"อยากทำก็ไปทำโรงพยาบาลนู้น" สายน้ำเอ่ยขึ้นอย่างทำเป็นไม่ใยดีก่อนจะเดินไปนั่งเก็บของที่บนเตียงเพราะตั้งแต่เธอมาถึงหอก็ล้มตังลงนอนเลยไม่ทันได้เก็บกระเป๋าสะพายและของที
